در هجوم سختی‌ها و تلخی‌ها این ماییم که چنگ زده‌ایم به زندگی و رهایش نمی‌کنیم. در این سال درد که اکثرمان خوردیم و خوابیدیم و خندیدیم به ریش آن جماعت رنجور داخل گود، در این سال درد که خوشی‌های معمول را هم نداشتیم، رسیده‌ایم به شب‌نشینی یلدا. شبی که گره خورده است به شعر و حرف و چای. بعد از نوروز، سیزده‌به‌در و ماه رمضان کرونایی، حالا نوبت به یلدای کرونایی رسیده است.
قرار شب یلدا از نخست به خوردن و پرخوری نبوده که، بوده؟ قدیمی‌تر‌ها، بیشتر از ما هوای خودشان را داشتند؛ نصف این خوراکی‌هایی که ما در این چند ساعت در خندق بلا می‌ریزیم، اصلش مال فصل سرد نیست، هندوانه مال تابستان و گرمای خرماپزان است نه چلۀ زمستان و برف و بوران.
اگر برویم و برسیم به اصل یلدا چیز زیادی از زرق و برق امروزی در سفره‌های قدیمی‌ترهایمان پیدا نمی‌کنیم. 
یلدایی که هر سال، بهانه‌ی خوبی بود برای دور هم جمع‌شدن‌ها و گفتن و خندیدن و حالِ خوب و دلِ شاد... امسال اما قرار است هر کدام از ما در خانه‌های خودمان، در جمع کوچک خانواده‌ی خودمان باشیم؛ چون نمی‌خواهیم با یک دورهمی چند ساعته تمام زحمات کادر درمان را نادیده بگیریم و باعث گسترده‌تر شدن زنجیره‌ی انتقال این بیماری منحوس بشویم. مگر نه؟
اما بلاگردون از شما دعوت می‌کند که با حفظ پروتکل‌های بهداشتی و رعایت فاصله‌ی اجتماعی این شب را مهمان ما باشید. به چه شکل؟
امشب در طولانی‌ترین شب سال، اینجا بزرگ‌ترین کرسی بلاگستان را راه می‌اندازیم. کنار این کرسی برای همه‌ ما جا هست. می‌خواهیم اینجا دور هم بنشینیم با هم حرف بزنیم و یک دورهمی یلدایی وبلاگی را در کنار دورهمی خانوادگی‌مان تجربه کنیم. 
گرمای این کرسی از آتش که نه از گرمی وجود شما و حرف‌هایتان خواهد بود. 
بنشینیم کنار هم و حرف بزنیم از هر چیزی که دوست داریم. 
از خاطره‌هایتان بگویید. از خاطره‌های خنده‌دار بسیار استقبال می‌شود:) از خاطره‌های یلدایی‌تان بگویید. حتی اگر خاطره وبلاگی دارید برایمان تعریف کنید.
برایمان شعر بخوانید. با هم‌دیگر فال حافظ بگیریم؛ نیت از شما، فال از بلاگردون.
اگر رسم و رسوم خاصی برای شب‌های یلدا دارید برایمان بنویسید.
بسیاری از ما جوان‌ترها هم که تنهایی و فرو رفتن در این ماسماسک‌های چند اینچی را به شب‌نشینی با فامیل هفت‌شنبه‌مان ترجیح می‌دهیم؛ پس این همه اصرار برای احیای سنت‌های قدیمی برای چیست؟
شما اگر جشن و آیین یلدا را از نو می‌نوشتید چه چیزی به آن اضافه می‌کردید؟ اصلا یلدای ذهنی شما چه شکلی است؟ بنویسید برایمان، توی این شب طولانی که بیشترمان سرمان توی گوشی است دور هم باشیم؛ خوش می‌گذرد:-)

«من یک روز گرم تابستان، دقیقاً یک سیزده مرداد، حدود ساعت سه و ربع کم بعد از ظهر عاشق شدم. تلخی‌ها و زهر هجری که چشیدم بارها مرا به این فکر انداخت که اگر یک دوازدهم یا یک چهاردهم مرداد بود، شاید این‌طور نمی‌شد.»
کتاب دائی‌جان ناپلئون با این جملات آغاز می‌شود. رمانی که بیش از چهل سال جزو کتاب‌های ممنوعه بود و تنها در میان بساط دستفروشی‌ها یا  دست دوم فروشی‌ها می‌شد سراغش را گرفت.
ایرج پزشک‌زاد این رمان پرکشش را نخستین بار به شکل پاورقی در مجله فردوسی چاپ کرد و در طی چهل سال گذشته هم بارها و بارها به شکل زیراکس و افست چاپ شده و به دست خوانندگان آثار ادبی رسیده است.
در این پست گپ و گفتی ترتیب داده‌ایم با محمود بنائی از وبلاگ گاه‌نگاری‌های یک مهندس و راجع به دائی‌جان ناپلئون به طور مفصل به گفتگو نشسته‌ایم:

نسرین: سوال اولم اینه که چطوری با این کتاب آشنا شدی؟
محمود بنائی: آشنایی با این کتاب که خیلی وقته، دقیق یادم نیست کی و کجا دیدمش. از بچگی که می‌دونیم سریال دایی جان ناپلئون هست، حالا یا به خاطر محدودیتی که تو خونه داشتیم یا کمبود امکانات یا هرچی؛ سریالش رو نتونستم ببینم. کتابش هم تا مدت‌ها ممنوعه بود و معمولا بین بساط دستفروش‌های انقلاب دیده بودم. جای عادی ندیده بودم. تا اینکه دو سال پیش بود خواهرم کتابش را خرید و خوند و پیشنهاد کرد که حتماً بخونمش.
نسرین: منم اول با سریالش اشنا شدم و بعدترها فهمیدم که ناصر تقوایی سریال رو از روی کتاب پزشک‌زاد ساخته و توی بساط کتابفروشی‌های باغ گلستان چند سال پیش دیدمش و بلافاصله خریدم. اما اول برادرم مطالعه کرد و بهم توصیه کرد که حتما بخونمش.
محمود بنائی: پس جفتمون با کمک خانواده خوندیم؛ ولی عجیبه، خودت که کتابخون حرفه‌ای هستی هم با من شروع کردی تقریبا.
نسرین: آره به خاطر حجم زیادش و فونت ریزی که داشت جرات نمی‌کردم حالا حالاها برم سراغش. کتاب من چاپ سال 54 هستش.
نسرین: محبوب‌ترین شخصیت کتاب برای تو کی بود؟
محمود بنائی: فکر می‌کنم همه متفق‌القول اسدالله میرزا را دوست داریم. البته مش قاسم را هم خیلی دوست داشتم، جز شخصیت‌هایی هست که همیشه دوست داشتم توی زندگیم باشن.
نسرین:‌ من پدر راوی رو بیشتر دوست داشتم. با مردای دون‌ژان خیلی حال نمی‌کنم.
محمود بنائی: یعنی آقاجون! اونم فوق العاده بود.
نسرین: فوق العاده فرصت طلب و باهوش. و اینکه تنها کسی بود که صادق بود با دایی‌جان و الکی مجیزش رو نمی‌گفت.
محمود بنائی:‌البته همیشه هم صادق نبود و گاهی دسیسه‌ هم براش می‌چید.
نسرین: ‌اونا برای پاتک زدن بود لازم بود اصلا
نسرین: از پزشک زاد کتاب دیگه‌ای خوندی؟!
محمود بنائی: نه ولی دوست دارم بخونم، منتها توی کتابخانه‌ام نداشتم و کمتر دیدم.
نسرین: من ازش خیلی خوشم میاد، فکر می‌کنم مستندی که فرستادی از خود کتابه بیشتر چسبید بهم. من یه ترجمه ازش خوندم، دزیره، اثر آن ماری سلینکو
محمود بنائی: یک ترجمه از پزشکزاد؟
نسرین: بله
محمود بنائی: بنظرم شخصیت جذابی داره و همونطور که گفت کارگردان دایی جان ناپلئون برای کاراکتر اسدالله میرزا اونو درنظر داشته. که بعد قبول نمی‌کنه و بعد پرویز صیاد نقشش را بازی می‌کنه.
نسرین: چه جالب نمی‌دونستم؛ یه چیزی رو شنیدی؟! می‌گن قهوه تلخ مهران مدیری یه کپی ناشیانه از کتاب«ماشالله‌خان در دربار هارون الرشید» پزشکزاده.
محمود بنائی: نه نشنیده بودم و داستان را هم نخوندم متاسفانه.
نسرین:‌باید قرار بذاریم بخونیمش.
محمود بنائی: حتماً، اما کتابی از یک دوست به دستم رسیده که اول باید اونو بخونم، و یک کتاب دیگه هم در صف هست. کلا کارهای زیادی از دایی جان ناپلئون کپی شدن، همین ظهر داشتم یک پادکست گوش میدادم بنام وصیت نامه دائی جان ناپلئون که اول فکر می‌کردم داستان اصلی باشه اما بعد دیدم شخصیت ها جدید هستن و ققط اسم کپی شده و شکل داستان.
نسرین: به نظرت چرا این کتاب، کتاب مهمیه؟!
محمود بنائی: چون طنز فوق العاده ای داره و ماجراها برای هممون قابل فهمه و یک جورایی با این عاشقانه همزاد پنداری می‌کنیم. و اونقدری مهم و فاخر هست که بعد از این همه سال به فراموشی سپرده نشده و خوندنش هنوز جذابه و همچنین به چندین زبان دیگه ترجمه شده.
نسرین: و جای تاسفه که بعد از ترجمه به زبان‌های مختلف تازه توی ایران به شکل رسمی و قانونی اجازه انتشار پیدا کرد!
به نظرم روانشناسی شخصیت‌ها، دیالوگ‌ها و کلا خلق شخصیت‌هایی که از منظر روانشناسی بشه روشون ساعت‌ها بحث کرد هم یکی از نقاط قوت کتابه. مثلا شخصیت دایی‌جان ناپلئون یه شخصیت کاملا خودشیفته است.
محمود بنائی: دایی جان ناپلئون بیشتر دچار توهمات هست تا خودشیفتگی بنظرم.
نسرین:‌ در کنار خودشیفتگی، اختلال پارانوئید هم داره، که باعث همین توهمات میشه.
محمود بنائی: فکر کنم بعد از استارت من صفحه دویست بودم که شما صدق الله علی العظیم را گفتی.
نسرین: آخه ساعت‌های کاری‌مون اصلا قابل مقایسه نیست، من

فراغت بیشتری دارم.
محمود بنائی: شخصیتی توی کتاب بود که فکر کنی خیلی برات آشناست و خیلی وقته می‌شناسیش یا اصلا شبیه خودت یا بستگان باشه؟ 
نسرین: اسدالله میرزا
محمود بنائی: از چه لحاظ؟ شبیه کسی هست یا احساس میکنی میشناختیش؟
نسرین: شبیه کسیه، یکی هست که خیلی دون‌ژوانه😁 کلا زنا رو خوب درک می‌کنه و رابطه‌اش با خانوما بهتره. از این بازیای اسد الله دیگه. تو چی؟!
محمود بنائی: 😁 آهان از این نظر! من با خود راوی که توی فیلم سعید نام داره. البته از بس شخصیت‌ها خوب و دقیق طراحی شده بودن، یه رگه‌هایی از همشون رو می‌شد تو واقعیت پیدا کرد.
نسرین: یعنی عاشق شدی به عشقت نرسیدی؟!🤔
 محمود بنائی: 😁 بگم زیاد که میشم اسدالله میرزا! ولی تقریباً بله یکجورایی مثل راوی قصه.
نسرین: اسدالله زیاد عاشق نمی‌شدا، زیاد عشق و حال می‌کرد با هر کی از راه رسید. 
محمود بنائی: بله، البته همونم بعد از یک شکست عشقی وارد این وادی شده بود.
نسرین: خدا رو شکر که تو وارد این وادی نشدی پس کتاب رو به چه کسایی توصیه می‌کنی که بخونن؟!
به هرکسی که میخواد یک کتاب را زندگی کنه و از لحظه های شاد و عاشقانه لذت ببره!
فرقی نمیکنه چه سلیقه ای داشته باشی، فکر می‌کنم همه می‌تونن با این کتاب ارتباط برقرار کنن.
نسرین: ممنون که شرکت کردی در این گفتگو.
محمود بنائی: این همون پادکستی هست که گفتم. خواهش میکنم ممنون از شما که حوصله کردید، امیدوارم همه این کتاب را بخونن و لذت ببرن.

امروز در  وبلاگ یک پزشک به پستی با عنوان «خبر بد: میهن بلاگ رسما ۳۰ آذر برای همیشه تعطیل می‌شود!» بر خوردم. به نظرم این که فکر کنیم محتوا از بین خواهد رفت و با رفتن چند سرور میهن بلاگ و نداشتن ابزار پشتیبان‌گیری دیگر باید فاتحه‌ی آن محتوای غنی را در وب فارسی بخوانیم، نباید وجود داشته باشد.

در همین راستا امروز یکی از دوستان وبلاگ‌نویس هم در مورد پشتیبان‌گیری از من سوالی کرد و به نظرم کارهایی می‌توانیم بکنیم تا حداقل این محتوای گسترده را به کمک هم از جایی به جای دیگر منتقل کنیم و یا به کل دانلود کرده تا بعدا در مکانی مناسب برای دسترسی همگان آپلود کنیم.

این اتفاق روزی ممکن است برای هر سرویس وبلاگ‌دهی دیگری مثل بیان بیافتد و به نظرم استفاده از این روش به ماندگاری وبلاگ‌ها ایرانی کمک بزرگی خواهد کرد.

دانلود و پشتیبان‌گیری از وبلاگتان

نرم‌افزاری متن باز با نام «wget» در دنیای لینوکس و یونیکس وجود دارد که این نرم افزار برای سیستم‌عامل ویندوز هم کامپایل شده و شما می‌توانید با دانلود و نصب این نرم افزار پست‌های وبلاگ خود را دانلود کرده و در مکانی دیگر و یا در ابزار ذخیره‌سازی خاص خود مثل دیسک سخت لپتاپتان برای همیشه ذخیره کنید.

دانلود برنامه‌ی wget برای ویندوز

پس از نصب مراحل زیر را انجام دهید:

1. وارد منوی Start ویندوز خود شوید و کلمه ی « environment » را جستجو کنید.
2. گزینه ی Edit the system environment variables را انتخاب کنید.
3. تب Advanced را انتخاب کرده و بر روی دکمه ی Environment Variables کلیک کنید.
4. در بخش دوم System Variables متغیر Path را پیدا کرده و انتخاب کنید.
5. بر روی گزینه ی Edit کلیک کنید.
6. در قسمت Variable value نشانی فایل باینتری wget را که به شکل زیر است به انتهای متن موجود اضافه کنید:

;C:\Program Files (x86)\GnuWin32\bin

حال با استفاده از دستور زیر در صفحه‌ی ترمینال یا cmd ویندوز خود، وبلاگ، قالب و پست‌هایش  را به صورت کامل‌ (به جز تصاویر) دانلود کنید و در جایی نگه دارید:

wget -rEk blogname.mihanblog.com

که به جای «blogname.mihanblog.com» می‌بایست نشانی وبلاگ خود را وارد کنید.

خدمات آنلاین کردن بک‌آپ وبلاگ شما

وبلاگی که شما دانلود کردید، دیگر امکانات میهن‌بلاگ را نخواهد داشت به این معنا که دیگر نمی‌توانید همانند گذشته پست گذاشته یا کامنت بگذارید، تنها این آثار ارزشمند و خاطرات را می‌توانید زنده و دست نخورده برای دسترسی همیشگی همگان در وب فارسی آپلود کنید و اگر کمی با کدنویسی آشنا باشید هم می‌توانید پست هم بگذارید.

بنده می‌توانم این کار را برایتان انجام دهم و آن را تحت نشانی دامنه‌ی «mgmi.ir/mihan» به رایگان آپلود کنم (همان نشانی‌ای که برای پیشنمایش زنده قالب‌ها از آن استفاده می‌کنم)، می‌توانید از طریق کامنت نشانی وبلاگتان را برای من ارسال کنید تا وبلاگتان را در جایی دیگر آنلاین برای همگان نگه دارید تا شاید روزی به کمک دوستان بتوانیم امکاناتی برای پست گذاری دوباره یا کامنت‌گذاری را به آن‌ها اضافه کنیم. اما اگر می‌خواهید نمونه این کار را ببینید:

به عنوان نمونه این وبلاگ از میهن بلاگ:

godot.mihanblog.com

را بدون اجازه و به عنوان مثال در اینجا آپلود کردم:

mgmi.ir/mihan/godot

بازنشر از وبلاگ آسمانم.

اکثر ما قبل از این که نویسندهٔ وبلاگ‌های خودمون باشیم، وبلاگ‌هایی رو خوندیم که بهشون علاقه‌مند بودیم و بارها پیش خودمون تصور کردیم که وبلاگی شبیه اون‌ها داریم، شبیه اون‌ها می‌نویسیم و حتی فکر می‌کنیم. ما وبلاگ‌نویس‌ها، با غوطه‌ خوردن توی این فضای دل‌چسب بزرگ شدیم و جامعه‌ی زیبایی که برای خودمون ساختیم رو دوست داریم. می‌خونیم که بنویسیم، می‌نویسیم که خونده بشیم و با کامنت‌هامون، دست می‌اندازیم روی شونهٔ هم و هم‌دیگه رو توی اتفاقات کوتاه و بلند ذهنی یا واقعی زندگی‌مون شریک می‌کنیم. ما وبلاگ‌خوان‌ها، حتی گاهی با خوندن‌ وبلاگ‌های هم‌دیگه، جای هم‌ زندگی کردیم و الحق که برای هم شبیه یک خانوادهٔ مجازی بودیم :)
تا حالا شده که اتفاقی و مثل یک معجزه، مسیرتون به وبلاگی بخوره  که از همون لحظهٔ ورود، احساس صمیمیت و گرمای خوشایندی وجودتون رو در بر بگیره و اون وبلاگ یک جورهایی سنجاق بشه به اون روز و روزهای بعدتون؟ توی آرشیوش غرق بشید و ساعت‌ها بخونید و بخونید و وقتی بالاخره به خودتون اومدید، کلی حسرت بخورید که چرا زودتر با اون وبلاگ‌ و نوشته‌هاش آشنا نشدید؟ یا وبلاگ‌های خلوت و باصفایی که حتی حس کشف ارزشمندی رو در وجودتون ایجاد و شما رو هیجان‌زده کردن؟ ما بلاگرها رو همین داستان‌های کوتاه و بلند به هم رسوندن، پیدا کردنی که ممکنه تعریف کردنش توی چند خط کوتاه تموم بشه اما به کلمه درآوردن احساسات همراه این آشنایی‌ها، چیزی حدود صدها تا هزاران کلمه می‌شه و خاطراتی از پس این آشنایی‌ها به دست میاد که کلمات برای بازگو کردنشون کافی نیستن.
بلاگردون می‌خواد که این وبلاگ‌ها رو زودتر به شما برسونه. دوست داره واسطِ دویدن خون توی رگ‌هاتون از شورِ پیدا کردنِ یک وبلاگ جدید و زیبا باشه.
چندتا نکته هست که دوست داریم در شروع این بخش جدید بلاگردون بهشون اشاره کنیم تا بتونیم با هم، بهتر و بیشتر همراه بشیم و آشنایی‌های نزدیک‌تر و بهتری اتفاق بیفته:
۱- ما معیار و ملاک خاصی برای انتخاب وبلاگ‌ها نداریم؛ لازم نیست حتما صدها دنبال‌کننده و هزاران کامنت داشته باشید. لازم نیست که حتما وبلاگتون در سرویس بیان باشه‌. مهم نیست که نوشته‌های تحسین‌برانگیزی داشته باشید. مهم نیست که روزانه‌نویس هستید یا داستان‌نویس. ادبی می‌نویسید یا تاریخی، علمی، مذهبی و ... ما وبلاگ‌نویس‌ها، همه‌مون از یک خانواده‌ایم و توی این خانواده تک‌تک اعضا به یک اندازه اهمیت دارند. پس منتظر معرفی وبلاگ‌هایی باشید که شاید تا حالا به چشمتون نخورده باشن ولی حتما به دلتون خواهند نشست. ممکنه فکر کنید توی سیل هزاران هزار وبلاگ، دیده نشدید اما منتظر باشید؛ هر لحظه ممکنه اسم وبلاگتون رو توی بلاگردون ببینید. تیم بلاگردون، وبلاگ‌های زیاد و متنوعی رو رصد کرده، از موضوعات و قلم‌ها و سرویس‌دهنده‌های مختلف و خیلی خیلی مشتاقه که این فهرست طولانی رو زودتر با شما، به اشتراک بذاره. نگران نباشید؛ امیدواریم که وبلاگی رو از قلم نینداخته باشیم :)
۲- با هر بار به‌روزرسانی بلاگردون و به همراه هر پست، لینک وبلاگ‌های معرفی‌شده نیز در ستون سمت چپ وبلاگ در بخش «بلاگ‌گَردون» به‌روزرسانی می‌شوند. لطفا با هر انتشار پست به لینک‌ها توجه کنید. مثلا همین الان، شما می‌تونید اولین معرفی ما رو ببینید:)
۳- در پایان هر ماه، در طی یک پست، تمام وبلاگ‌های معرفی‌شده در طی اون ماه رو با هم‌دیگه مرور می‌کنیم تا اگر احیانا وبلاگی از زیر دستتون در رفته، از دستش ندید.
۴- از شما دعوت می‌کنیم که در کانال بلاگردون به آدرس blogerdoon@ نیز حضور داشته باشید. قراره بعد از معرفی هر وبلاگ در بلاگردون، هر روز یک پست از اون وبلاگ رو با هم توی کانال بخونیم که می‌تونه تجربهٔ لذت‌بخشی باشه:)
۵- همه‌ٔ ما می‌دونیم و برامون قابل درکه که نویسنده‌های بعضی وبلاگ‌ها، فضای کوچک و حریمی شخصی توی وبلاگشون دارن با خوانندگانی مخصوص و تمایل ندارن افراد زیادی به وبلاگشون بیان و خلوتشون رو با دوستان و خواننده‌‌هاشون به هم بزنن. برای احترام به حفظ حریم شخصی این دسته از بلاگرها، لطفا اگر تمایل به معرفی‌ شدن  ندارید، یا اگر افرادی رو می‌شناسید که فکر می‌کنید از معرفی شدن وبلاگشون استقبال نمی‌کنن، بهشون خبر بدید تا این بند رو بخونن و حتما به ما اطلاع بدن.

امروز در بخش معرفی فیلم همراه می‌شیم با مکالمه‌ای از بینندگان فیلم the revolutionary road  که دیدگاه‌شون رو در مورد این فیلم برامون می‌گن.

- توی نگاه اول که خلاصه داستان فیلم رو نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شیم با داستان یک زوج و چالش‌ها و مشکلاتشون سر و کار داریم.
+ به نظر کلیشه‌ای میاد!
- درسته اما نه کلیشه خسته‌کننده! یه داستان که تکراری بودنش به خاطر اینه که خودمون احتمالا با چنین ماجراهایی درگیر بودیم.
+ و شاید خودمون رو توی شخصیت‌های داستان می‌بینیم و حس می‌کنیم باهاشون آشناییم.
- خیلی جاها اپریل برام آشنا بود. احساساتش! تلاشش برای فرار از پوچی خسته‌کننده.
+ اپریل بی‌تقصیر نبود!
- هیچ کس نیست!
+ فیلم پیش‌زمینه خوبی ابتدای داستان بهمون میده. یه جر و بحث که می‌تونه ما رو برای پذیرش اینکه اتفاقات بعدی چرا و چطور میفتن، آماده کنه!
- ولی هیچ چیز نمی‌تونه خیانت رو توجیه کنه! به هر دلیلی! از طرف هر کسی! تا اواسط فیلم و حتی بیشتر، اپریل برام شبیه یه قهرمان بود که می‌خواست خودش رو، زندگیش رو و همسرش رو از یه دور باطل و یه زندگی توخالی نجات بده! وقتی نقشه می‌چینه! رویا می‌سازه! و تلاش می‌کنه که این رویا رو واقعی کنه. مخصوصا که سعی می‌کنه به همسرش، فرانک، بفهمونه که باید خودش رو بشناسه و دنبال چیزی باشه که دوست داره.
+ شاید منظورش بیشتر به خودشه! وقتی به فرانک می‌گه: "چیزی که تو هستی، توی این زندگی فراموش شده!" شاید این حرف رو درمورد خودش هم صادق می‌دونه!
- ولی لااقل شجاعتش رو داشت. به قول اپریل: "اینکه زندگیت رو اونطور که می‌خوای اداره کنی، جرئت می‌خواد."
+ اگر شجاع بود، تصمیم به فرار می‌گرفت؟
- فرار از ناامیدی و پوچی و دنبال یه روش زندگیِ متفاوت رفتن، چرا که نه؟
+ بیشتر شبیه شعاره! من فکر می‌کنم وقتی احساس می‌کرد از دید بقیه، آدم‌های فوق‌العاده‌ای بودند و زندگی فوق‌العاده‌ای داشتند. اما درواقع اینطور نبودند، دنبال ایجاد تغییر رفت.
- فوق‌العاده بودن رو در چیز دیگه‌ای می‌دید و می‌خواست دنبال اون بره!
+ به نظرم در حق فرانک داره اجحاف می‌شه! فرانک هم اشتباهات خودش رو داشت اما نمی‌شه تلاشش رو و عشقش رو نادیده گرفت.
- خیلی وقت‌ها سردرگم بود. خودش هم نمی‌دونست دقیقا چی می‌خواد!
+ ولی عاشق خانواده‌ش بود. به نظرم دنبال ثبات بود. یه ثبات امن!
- شاید هم از ریسک کردن می‌ترسید!
+ مطمئن نیستم! ما می‌تونیم خودمون رو جای هر دو تصور کنیم و تصمیماتی رو که ممکن بود بگیریم، مرور کنیم. گاهی به هر دو حق می‌دیم و گاهی هر دو رو خطاکار می‌دونیم!

"چقدر حقیرانه است که همه امیدت رو روی قولی بذاری که هیچ وقت داده نشده."

+ نظر شما در مورد این فیلم و شخصیت‌های فیلم چیه؟

سلام به دوستان و همراهان عزیز بلاگردون :)

چالش جذاب و هیجان‌انگیز بلاگردون هم به پایان رسید؛ از همین‌جا از تک‌تک شما عزیزانی که لطف کردید و در چالش "کتاب‌چین" شرکت کردید کمال تشکر و قدردانی رو داریم :)

در ادامه‌ی مصاحبه‌های بلاگردونی‌مون رفتیم سراغ یکی از بلاگرهای نام‌آشنا که احتمالا همه‌ی شما با وبلاگشون آشنایید.

این شما و این هم مصاحبه‌ی ما با آووکادو از وبلاگ "اعترافات یک درخت".

متاسفانه باخبر شدیم "میهن‌بلاگ" یکی از سرویس‌های وبلاگ، ۱۵ آذرماه خاموش خواهد شد. 

وبلاگ‌ها بخشی از زندگی ما هستند. پست‌هایی که نوشتیم، نظراتی که دریافت کردیم و نظراتی که برای دوستانمون نوشتیم. خاموش شدن بخشی از خاطرات واقعا ناراحت‌کننده است. 

اگر در میهن‌بلاگ وبلاگ دارین یا از دوستانتون کسی در میهن‌بلاگ وبلاگ داره، بهش اطلاع بدین تا از محتوای وبلاگشون پشتیبان بگیرند. 

لینک خبر