مصاحبه با بلوط نویسنده وبلاگ ...

سلام:)

امشب می‌خواهیم شما رو مهمون یک مصاحبه‌ جذاب و خوندنی بکنیم. گپ و گفتی با بلوط عزیز نویسنده وبلاگ ... . اشتباه نکنید اسم وبلاگش سه تا نقطه است:)

وبلاگ‌نویس بی‌حاشیه و خوش مشربی که مخاطبان خاص خودش رو داره.

امیدواریم از خوندن این مصاحبه لذت ببرین.



بلاگردون: از بلوط برامون بگو. مطمئنم مخاطب‌ها دوست دارن بیشتر باهات آشنا بشن:)

بلوط: خب من ۲۸سالمه، معماری خوندم، از تیر ۹۱ شروع کردم به وبلاگ نوشتن و حالا هم اینجا در خدمت شمام.


بلاگردون: چی شد که وبلاگ‌نویس شدی؟

بلوط: راستش اینکه چطور به وبلاگ‌خونی رسیدم رو خاطرم نیست، ولی یه وبلاگ بود با نویسندگی سعیده نامی که شعر و نثر منتشر می‌کرد. و من بداهه توی کامنت‌ها براش در ادامه‌ی مطلبش می‌نوشتم. کم‌کم تشویقم کرد که آدرس خودم رو داشته باشم و وبلاگ بسازم. اینجوری شد که دل گفته‌های تنهایی (اولین وبلاگم) شکل گرفت.


بلاگردون: دستش درد نکنه:) تا حالا چندتا وبلاگ داشتی؟

بلوط: سه تا توی بلاگفا و دوتا هم توی بیان که تغییر آدرس دادم.


بلاگردون: خودت هم تا حالا کسی رو به وبلاگ‌نویسی تشویق کردی؟

بلوط: آره اتفاقا، چون با تجربه‌ای که خودم گرفتم از این محیط، می‌دونم که خوشایند و دلپذیره. ولی خب اغلب با این توجیه که نوشتن سخته یا نمی‌دونم از کجا شروع کنم و از چی بنویسم، رومو زمین زدن.


بلاگردون: چه بد! از دنیای واقعی چند نفر می‌دونن وبلاگ داری و وبلاگت رو می‌خونن؟

بلوط: دوستان و خانواده در جریان نوشتنم توی وبلاگ هستن ولی هیچ کدوم مخاطب نیستن. سعی کردم جدا نگه دارم این دو فضا رو از هم.


بلاگردون: چرا اسم وبلاگت ...  است؟

بلوط: راستش این سری نمی‌دونستم روی چه کلمه‌ای تمرکز کنم تا گویای چیزی باشه که می‌خوام، واسه همین با گذاشتن سه نقطه و جای خالی، عنوان رو یه جورایی باز گذاشتم. فکر می‌کنم اون یه خط توضیح زیر سه نقطه مفهوم رو می‌رسونه که زندگی مثل یه آونگ مدام در نوسان و پس و پیش رفتنه.


بلاگردون: می‌تونی اسم وبلاگ‌های قبلیت رو بگی؟

بلوط: آره حتما. دل گفته‌های تنهایی، حرف‌هایی که از دل سر می‌روند (که توی بلاگفا و بیان مشترک بود)، سایه‌ی سفید و این آخری.


بلاگردون: چرا کامنت‌ها بسته است؟ از اول کامنت‌ها رو می‌بستی؟

بلوط: نه این رویه‌ای هست که بعد از یه مدت بهش خو گرفتم. راستش به دو دلیل: اول اینکه یه جورایی انتظار داشتم اوایل که برای همه‌ی پست‌ها بازخورد بگیرم. گاهی اون میزان حساسیتی که خودم روی متن داشتم، واسه مخاطب ایجاد نمی‌شد و این اذیتم می‌کرد و دومین دلیل برای اینکه یه سری از پست‌ها صرفا ابراز و اظهاری بودن و فکر و حس اون لحظه، نمی‌خواستم الزامی برای مخاطب باشه تا پاسخی بده. برای همین کامنت پست‌ها رو بستم. ولی پل ارتباطی برقراره.


بلاگردون: به یادموندنی‌ترین بازخوردی که از مخاطب‌هات داشتی چی بود؟

بلوط: کامنت‌هایی که در جواب دو پست گرفتم که خواسته بودم مخاطبا نظر و تصور و برداشت‌شون رو از بلوط برام بنویسن.


بلاگردون: به نظرت مرز دوستی‌های وبلاگی و دوستی‌های فضای حقیقی رو چه چیزی مشخص می‌کنه؟ یعنی از چه نقطه‌ای به بعد دوست نداری دوستی‌های وبلاگیت بیشتر بشن؟

بلوط: یه کم متضاده حسم در موردش. واقعیت اینه که خیلی وقت‌ها دوس داشتم بیش‌تر از یه مدیا و فضای مجازی با بعضی از بلاگرا صمیمی بشم ولی نشده. چون به قول یکی از دوستان آدمی‌ام که سخت ارتباط می‌گیره. از یه طرف هم اون جادوی پشت کلمات بودن از بین میره وقتی یکی رو ملاقات می‌کنی. حس می‌کنم نوشتن بعد دیدارهای واقعی، دیگه مثل قبل نمی‌شه. حداقلش تصور من اینه.


بلاگردون: پس با کسی از وبلاگ‌نویس‌ها رفاقتی فراتر از وبلاگ نداری؟

بلوط: قبلا چرا، با چند نفری در تماس بودم. ولی الان نه.


بلاگردون: معیار شخصیت برای خوندن و دنبال‌کردن وبلاگ‌ها چیه؟

بلوط: من روی قالب وبلاگ‌ها هم حساسمD: ولی از نظر محتوا نویسنده‌هایی رو دنبال می‌کنم که بتونم درک‌شون کنم، ازشون یاد بگیرم و حس خوبی بهم بده ایده و نوشته‌هاشون.


بلاگردون: زیبایی بصری هم مهمهD: موافقم.

بلوط: آره واقعا.


بلاگردون: چی باعث می‌شه که تصمیم بگیری یک وبلاگ رو بخونی اما همیشه خواننده‌ی خاموشش باشی؟

بلوط: نمی‌دونم چطور بگم که منظورمو برسونم... اممم، گاهی حس می‌کنیم نیازی به بازخورد نیست. گاهی دلم می‌خواد چیزی رو مطرح کنم ولی به نظرم واجب نمیاد. نمی‌دونم. 


بلاگردون: من خودم گاهی شده کامنتی نوشتم، بعد فکر کردم خب که چی و پاکش کردم!

بلوط: آخ دقیقا می‌خواستم الان اضافه کنم وقتی اون "خب که چی" میاد وسط، همه چی از بین میره.


بلاگردون: خوندن وبلاگ‌ها و نوشتن وبلاگ چقدر و چطور توی زندگیت تاثیر داشت؟ اون چیزی که از نوشتن توی وبلاگ می‌خواستی رو به دست آوردی؟

بلوط: من از طریق وبلاگ وارد دنیای کتاب و کتاب‌خونی شدم. خیلی وقت‌ها که حس می‌کردم تنهام با خوندن نوشته‌های بقیه فهمیدم که اون حس و حال و احوال مختص من نبوده و نیست و خیلی‌هامون درگیرشیم. راهکارهای زیادی واسه چطور جنگیدن و کنار اومدن با زندگی یاد گرفتم و حقیقا دریچه‌ای رو به دنیاهای نو بود برام.


بلاگردون: حس مشترک اکثر وبلاگ‌نویس‌ها:)

بلوط: آره😍


بلاگردون: به بستن وبلاگت فکر کردی تا حالا؟ چرا؟

بلوط: به کرات. یه ایده‌ی مشترک شده بین همه‌مون به نظرم که وقتی می‌خوایم یه تغییری توی روزمره‌مون بدیم و شروع جدیدی داشته باشیم، اول همه وبلاگ‌هامون رو هدف می‌گیریم. انگار یه انتقام شخصیه.


بلاگردون: ما که نمی‌تونیم گذشته رو پاک کنیم یا از جایی که هستیم فرار کنیم. پس زورمون به وبلاگ می‌رسه.

بلوط: دقیقا.


بلاگردون: وقتی به آرشیو وبلاگت نگاه می‌کنیم شاهد روند منظمی در نوشتنت هستیم که در کمتر وبلاگی به چشم می‌خوره، تنها وقفه‌ای که توی وبلاگ‌نویسی داشتی برمی‌گرده به اواخر سال ۹۷، چی شد که دوماه اصلا ننوشتی؟

بلوط: جزو همون پاتک‌هایی بود که به خودم زدم😂


بلاگردون: 😂😂 خوبه که منجر به رفتن همیشگی نشده.

بلوط: ولی خب دووم نیاوردم و برگشتم. فهمیدم که نمی‌تونم دور بمونم از این خونه.


بلاگردون: خیلی خوب:)

بلوط: یه تعصب و تعلق خاطر ویژه‌ای بهش دارم که همیشه منو برمی‌گردونه.


بلاگردون:  به نوشتن با هویت واقعی فکر کردی؟

بلوط: آررره ولی سختمه. فکر نکنم از پسش بربیام.


بلاگردون: خدا رو چه دیدی شاید یه روز شد:)

بلوط: شاید، هیچ چیز غیرممکن نیست.


بلاگردون: یک بخش ماهنامه توی وبلاگت داری که من شخصا بابت داشتن این فعالیت‌ها در هر ماه به طور منظم بهت غبطه می‌خورم. از این بخش برامون بگو.

بلوط: شروعش به وبلاگای قبلی برمی‌گرده، عادت داشتم توی دو صفحه‌ی مجزا به اسم آپارات و کتابستان لیست خونده‌ها و دیده‌هامو به روز نگه دارم. ولی بعد از یکی از بلاگرا این ایده رو گرفتم که به تجربه‌های هر ماه تفکیکش کنم و توی صفحه‌ی اصلی منتشرش کنم.


بلاگردون: اگر بخوای از این مجموعه یک کتاب و یک فیلم بهمون پیشنهاد بدی، اون‌ها چی هستن؟

بلوط: سخت‌ترین کار ممکن... منو به این رنج محکوم نکن😭


بلاگردون: 😂😂 خب دوست داری بیشتر از یکی بهمون پیشنهاد بدهD: ما استقبال می‌کنیم.

بلوط: امروز دوتا کلیپ از میکس برترین مونولوگ‌های سینما دیدم تو یوتیوب.

خاطره‌ی دیالوگ‌های رابین ویلیامز توی "انجمن شاعران مرده" و "ویل هانتینگ نابغه" رو برام زنده کرد. بارها دیدم‌شون و می‌دونم که بازم پاشون می‌شینم.


بلاگردون: اولی رو دیدم. پس دومی رو میذارم توی برنامه‌م:)

بلوط: 😍

تضمینیه, لذتشو ببر. 

کتاب. اخیرا یه مجموعه‌ی داستان کوتاه از اریک امانویل اشمیت خوندم که هر چهارتاشم لذت‌بخش بود. "اسباب خوشبختی"


بلاگردون: ممنون بابت معرفی:)

چه اخلاق یا چه ویژگی در بقیه بیشتر از همه ناراحتت می‌کنه؟

بلوط: یادمه توکا یه پست با همین محوریت نوشت و من اتفاقا اونجا هم گفتم جواب دادن به این سوال تیغ دو لبه‌اس. چون خیلی وقتا چیزی که توی وجود خودمونه ولی از دیدمون پنهون، در بقیه تشخیص می‌دیم.

با این وجود من فکر کنم بی ملاحظگی آدما بیشتر از هرچیز آزارم می‌ده.


بلاگردون: درواقع نمود اون اخلاقی از خودمون رو که دوست نداریم در بقیه می‌بینیم؟

بلوط: آره، قضیه‌ی فرافکنی و نیمه‌ی تاریک وجود...


بلاگردون: یک اتفاق مهم توی زندگیت که خیلی برات برجسته باشه و تاثیر زیادی روی خودت و زندگیت گذاشته باشه؟

بلوط: من چرا حافظه‌ام پاک می‌شه در لحظه! الان مثل یه لوح سفید خیره به گوشی‌ام😁


بلاگردون: 😂😂 می‌خوای بگذریم تا اگر یادت افتاد بگی؟

بلوط: آره، بذار من با تاخیر جواب بدم اینو. نیاز به load شدن دارم. دارم فکر می‌کنم خب این یعنی هیچ هایلایتی نیست که نمیاد به خاطرم دیگه، از اون ور خیلی لحظه‌ها دارن میان جلو چشمم.


بلاگردون: خب گاهی فقط یه هُل دادن کوچیک هم تاثیر زیادی توی زندگیمون میذاره

بلوط: موافقم.

یافتمش😁


بلاگردون: خداروشکر😁 چیه؟

بلوط: وقتی کنکور قبول شدم دوتا گزینه پیش روم بود. برم طراحی داخلی یه شهر شمالی یا بمونم و مهندسی معماری بخونم. نرفتم و موندم. و کلا یه مسیر دیگه‌ای جز اون چه که فکر می‌کردم قراره بشه، برام رقم خورد. گاهی فکر می‌کنم پشیمونم از اینکه اون موقع ترسیدم و شجاعت به خرج ندادم واسه تجربه‌ی یه زندگی جدید و غریب با اون چه که عادتش رو داشتم. گاهی هم فکر می‌کنم اگه همه‌ی این زنجیره‌ها نبود، الان اینجایی که هستم و می‌تونم از خودم محکم و مطمئن دفاع کنم، نبودم.


بلاگردون: اره همین دوراهی‌ها و چندراهی‌ها که ما رو ملزم به تصمیم‌گیری می‌کنن خودشون تاثیر اساسی توی زندگیمون دارن.

اوایل امسال نوشتی که آشناییت با مث و رانر، از اتفاقات خوشایند امسالت بوده؛ یکم راجع بهشون توضیح می‌دی؟

بلوط: الان که گفتی دقیق یادم اومد کجا بودم که تصمیم گرفتم اون پست رو بنویسم. جزو همون آونگی‌ان که گاهی پس می‌ره و گاهی پیش. دو پله میای جلو فکر می‌کنی چیزی که می‌خواستی رو به دست آوردی و دیگه داریش. ولی نه. قراره با یه عقب‌گرد ناخواسته دوباره دستات خالی بشن.


بلاگردون: چه جالب:)

هنوز هم شعر میگی؟

بلوط: نه. انگار از دستش دادم. به غیر از چند هفته پیش که بعد مدت‌ها پیش اومد.


بلاگردون: پس از دستش ندادی:)

بلوط: امیدوارم...من اصلا با شعر شروع کردم. حسرتم بود که راحت بنویسم. نمی‌دونستم یه روز قراره حسرت قافیه‌ها رو بخورم. یه شعر از محمدعلی بهمنی بود که اوایل کنج وبلاگ.هام می‌ذاشتم: شاعر حسود هم که باشد، حریص نیست. نم شعری قانعش می‌کند.


بلاگردون: آره در بخش آرشیو دیدم. تو که می‌دونی در وجودت هست پس حتما می‌تونی دوباره زنده‌ش کنی:)

بلوط: اینکه می‌گن شعر خودش میاد واقعا درسته، خودش باید بخواد وگرنه به اجبار سرودنی نیست. امیدوارم که دوباره بخواد و بیاد.


بلاگردون: پس آرزو می‌کنیم برای تو هم بیاد:)

از کاکتوس‌هات چه خبر؟ :)

بلوط: 😂🤦‍♀️ یکی‌شون زنده موند. به واقع با چنگ و دندون ریسمان حیات رو چسبید و دووم آورد. یکم سوخته ولی زنده‌اس. دوتای دیگه خدابیامرز شدن.


بلاگردون: 😂😂😂اون یه دونه ثابت کرده مقاومه.

بلوط: آررره. جان سخت ۲ بود.


بلاگردون: اگر ازت بپرسن نفرین یا سعادت؟ هنوزم جوابت انتقامه؟

بلوط: خیلی آشناس. یه رفرنس می دی لطفا، می‌دونم خودم گفتم ولی فضای اون نوشته خاطرم نیست.


بلاگردون: سوال یکی از بچه‌ها بود که بعد از خوندن وبلاگت پرسیده.

بلوط: عه, یه چیزی تو این مایه‌ها داشتم. خب روحیه رو حفظ می‌کنیم...


بلاگردون: یادت اومد؟

بلوط: باید نگاه کنم، می‌گم اینو.


بلاگردون: بریم بعدی.

یک بار نوشته بودی که در شرح دادن خودت نابلدی، حالا بعد از یک سال می‌تونی چند ویژگی بارز خودت رو بگی؟ اون چه که به نظرت ویژگی خوبت محسوب میشه.

این سوال خودم بود اگر یادت نیست رفرنس میدم😁

بلوط: 😂👍🏻 می دونم از دست رفتم ولی به روم نیار.


بلاگردون: نه خب طبیعیه😅

حدود یک سال پیش فکر می‌کنم سر کلاس زبان قرار بود با مکالمه مخ چند نفر رو بزنید. و توی مکالمه قرار بود یه جورایی ویژگی‌های خوبتون رو بگین که طرف خوشش بیاد و قانع بشه.

صبر کن لینکش رو می‌تونم پیدا کنم.

بلوط: نه نه نیاز نیست. می‌دونم دقیقا چی بود قضیه.


بلاگردون: حله پس.

بلوط: مشکل من این بود که توی اون جلسه نمی‌تونستم خودم رو تحت یه عنوان مشخص معرفی کنم. چیزی که حالا می‌دونم و خیالم راحته بابتش اینه که لازم نیست کوه جابه‌جا کنی تا یه کار انجام شده محسوب بشه تو سابقه‌ات. بهم ثابت شد بهترین حال خوب کن خودم، خودمم.


بلاگردون: خیلی هم خوب:) میگن مگه خودت بودن چشه؟ خودت باش:)

بلوط: آدم می‌تونه بهترین معلم و رفیق و مشاور خودش باشه.


بلاگردون: خیلی موافقم. یعنی کاملا لمسش کردم.

"تا حالا با خودتون مصاحبه کردین؟ من سالهاست که دارم این کار رو می‌کنم."

اولین جمله‌ی یکی از پست‌هات! کنجکاویم بدونیم در خلال این مصاحبه‌ها، چالش برانگیزترین سوالی که از خودت پرسیدی چی بوده؟

بلوط: فدات بشم من نوشته‌ی مکتوبم رو به یاد نمی‌آرم😂


بلاگردون: 😂😂

بلوط: نه جدا از شوخی. چیزی که همیشه می‌پرسم اینه که چی شد به اینجا رسیدی. هربار هم پایان داستان یه چیز متفاوته برام که دارم راه‌های رسیدن بهش رو پیش روم می‌چینم. اون مصاحبه‌ها توی یه آینده‌ی دور که البته امیدوارم نزدیک‌تر بشن رقم می‌خوره وقتی راضیم از خودم و می‌دونم کافی بودم واسه رسیدن به خواسته‌هام.


بلاگردون: آرزو می‌کنم خیلی زود محقق بشه.

بلوط: ممنووونم، و متقابلا خواستار محقق شدن آرزوهات.


بلاگردون: سوالی هست که دوست داشتی ازت بپرسیم و نپرسیدیم؟

بلوط: نه واقعا، همه چی خوب بود.


بلاگردون: در پایان به موزه بلاگردون چی میدی؟ D:

بلوط: رسم و سنت چیه؟


بلاگردون: می‌تونی یه جمله یا یک شعر مهمونمون کنی. یا با صدای خودت بخونیش. و ما فایلش رو در انتهای مصاحبه بگذاریم. یا مثلا موسیقی یا فیلم یا کتاب می‌تونی معرفی کنی. که البته فیلم و کتاب رو معرفی کردی😁 پس یه چیز دیگه می‌خوایم. اگر دوست داشتی از شعرهای خودت اگر نه هر چیزی که دوست داری.

بلوط: داشتم به یه عکس‌نوشته فکر می‌کردم. که پیشنهاد شعر تکمیلش کرد. هرچند ناقابله.


بلاگردون: خیلی خیلی ممنونیم ازت.

ممنون از اینکه قبول زحمت کردی و تقریبا دوساعت از وقتت رو به این مصاحبه اختصاص دادی. برای من که خیلی شیرین بود.

بلوط: ممنون از شما عزیزم و تیم بلاگردون. لذت بردم از مصاحبتت. 😍


بلاگردون: ببخش اگه خسته‌ت کردم🌸

بلوط: ابدا، خوشایند بود و کاملا چسبید.

پست نفرین یا سعادت رو پیدا کردم.


بلاگردون: 😂😂👌جواب میدی؟

بلوط: اون نوشته مربوط به چیزیه که هنوز رخ نداده ولی می‌دونم نه مثبت و روشن خواهد بود حس من بعد وقوعش نه تلخ و سیاه.


بلاگردون: خنثی.

بلوط: نمی‌دونم چطور می‌شه اگه محقق بشه. یه بخش ترسناکیه از احساساتم. خاکستری، با درد، بی حس. عجیبه که هم دردمند بود و هم کرخت، ولی این دقیقا توصیفیه که می‌تونم ازش داشته باشم.


بلاگردون: در مورد ما آدم‌ها هیچی عجیب نیست:)

بلوط: آره اینو ثابت کردیم.


بلاگردون: ممنون از جوابت.

بلوط: مرسی از صبوریت😁


بلاگردون: مرسی از تو که وقت گذاشتی واقعا.

بلوط: یه تجربه و خاطره‌ی خوش شد برام😊


بلاگردون: خداروشکر.

بلوط: ببخشید که با تاخیر و تعلل شد و به درازا کشید.


بلاگردون: نه اصلا. سوالات ما هم زیاد بود آخه😅

بلوط: و غافلگیرکننده! با اون به نام خدا بلوط هستم و فلانی که من تمرین کرده بودم خیلی فرق داشت😂


بلاگردون: 😂 ما موقع طرح سوال باید بریم وبلاگ رو بخونیم و خب ممکنه از پست‌های قدیم تا جدید سوال طرح کنیم😁

بلوط: خیلی هم عالیه اتفاقا. مزه اش به همینه.


بلاگردون: درسته😁 بیشتر از این وقتت رو نمی‌گیرم.

با تشکر مجدد شبت بخیر باشه❤️

بلوط: خواهش می‌کنم. شب خوبی داشته باشی و ایامت به کام.



"سال ۹۲، این متن رو برای دوستی نوشتم که من رو ترغیب به نوشتن کرد. دلم می‌خواد یه یادگار کوچیک باشه از من برای بلاگردون که می‌دونم دغدغه‌اش حفظ دنیای وبلاگ و نوشتنه. ستاره‌هاتون روشن⭐️"

۴ نظر ۱۲ موافق

گفتگو با نویسنده وبلاگ "ماه بالای سر تنهایی ست"

سلام :)

این بار بلاگردون سراغ وبلاگ "ماه بالای سر تنهایی است" رفته و گفتگوی شیرینی رو با مانای عزیز، نویسنده این وبلاگ، داشته. 

در ادامه با ما همراه باشید و این مصاحبه‌ی خوندنی رو از دست ندید.



بلاگردون: به عنوان اولین سوال یکم مانا رو برای مخاطبان بلاگردون معرفی کن چون ممکنه خیلی‌ها نشناسنت.

مانا: من مانام حدود سه ساله که توی بیان می‌نویسم. قبل از اون هم یه وبلاگ تو بلاگفا داشتم اما خب دیگه از دست رفت. در حال حاضر پزشکی می‌خونم ولی داستان نوشتن رو از هرچیزی بیشتر دوست دارم. و دلم می‌خواد یه روز بتونم یه اثر ماندگار برای خودم داشته باشم.


بلاگردون: از کی بلاگر شدی و اصلا چی شد که سمت وبلاگ‌نویسی کشیده شدی؟

مانا: بلاگر به شکلی که الان هستم، از سه سال پیش. با بیان از طریق خورشید آشنا شدم که خودش هم وبلاگ پنجره رو داره. همیشه هم ازش ممنونم که اینجا رو بهم معرفی کرد تا فضای امنی برای نوشته‌هام داشته باشم.

اما اصل داستان برمی‌گرده به وقتی که دوازده سالم بود. پدرم پیشنهاد کرد توی بلاگفا یه وبلاگ داشته باشم برای معرفی کتاب‌هایی که می‌خونم‌. اونجا اولین جایی بود که می‌نوشتم و علاوه بر معرفی کتاب نوجوان، گاهی هم از خاطرات روزمره‌ام برای بقیه صحبت می‌کردم.


بلاگردون: پس باید از خورشید ممنون باشیم که مانا رو به بیان آورد.

مانا: دستش درد نکنه واقعا :))


بلاگردون: شده از بلاگر بودن پشیمون بشی؟!

مانا: پشیمون که نه اما گاهی اوقات بود که دلم می‌خواست دیگه هیچ چیزی توی وبلاگم ننویسم؛ چون حس می‌کردم بیشتر برای خوندن آفریده شدم تا نوشتن.

برای هرکسی که قلمِ نوشتن داره (حتی از روزمره‌نویسی) پیش میاد که سرخورده شه. ولی الان خیلی‌ هم راضی‌ام و وبلاگ نویسی رو از ته قلبم دوست دارم.


بلاگردون: خانواده یا دوستات، اطلاع دارن که وبلاگ نویسی؟! بازخوردشون چیه؟!

مانا: مادر و پدرم می‌دونن و فکر می‌کنم در کل نظر مثبتی دارن. وقتی یه نظرِ دلگرم کننده بین نظرات پست‌ها می‌بینم حتما براشون میخونم :)

از بین دوست‌هامم فقط دو نفر میدونن که یکیشون همیشه تشویقم می‌کنه به بیشتر نوشتن. اما کلا خیلی تمایل ندارم آدم‌هایی که توی دنیای واقعی می‌شناسمشون با وبلاگم آشنا شن.


بلاگردون: کدوم وبلاگ‌ها رو خیلی پیگیر دنبال می‌کنی و به بقیه هم توصیه می‌کنی؟!

مانا: وبلاگ خورشید رو همیشه می‌خونم، همین‌طور وبلاگ آقاگل، هوپ، وبلاگ خودت و قلم دوست‌داشتنیت، حریر، حورا


بلاگردون: مچکرم دل مشغولی مانا این روزها چیه؟

مانا: بیشتر از هرچیزی سلامتی خانواده‌ام، اینکه زودتر این روزها بگذرن و بتونیم توی خیابون با خیال راحت قدم بزنیم؛ حتی دلم برای شلوغی مترو هم تنگ شده :) به جز اون هم درس و برنامه‌های آینده؛ برای روزهای تکراری و‌حوصله سر بر حتی☹️


بلاگردون: بزرگترین چالش زندگی‌ات چی بود؟!

مانا: بزرگترین چالشی که تا الان داشتم این بود که بتونم رشته و دانشگاهی که می‌خوام قبول شم.


بلاگردون: و بعد از اینکه بهش رسیدی حست چی بود؟

مانا: حس می‌کردم می‌تونم با خیال راحت نفس بکشم :) 

اینکه بتونی خودت رو راضی کنی بیشتر از هرچیزی اهمیت داره و من همونو میخواستم.


بلاگردون: شخصیت مانای بلاگر با شخصیت واقعی مانا چقدر تطابق داره؟!

مانا: خیلی زیاد. 

البته من کلا آدم درون‌گرایی هستم و اون مانایی که توی وبلاگ هستم ماناییه که افراد امن و راحت زندگیم می‌شناسنش. اما خب شاید اگه همکلاسی‌ها یا دوست‌های نه‌چندان نزدیک، وبلاگم رو بخونن نتونن با شخصیتی که از من میشناسن تطابقش بدن.


بلاگردون: الهام‌بخش‌ترین آدم زندگی مانا کی بوده؟

مانا: مادرم از یه سنی به بعد واقعا بهترین دوستم بود و هست. فکر می‌کنم صفت الهام‌بخش فقط به خودش بیاد :)


بلاگردون: تو قبلا تو سایت جیم فعالیت می‌کردی؟

مانا: بله بله


بلاگردون: از فعالیتت تو سایت جیم برامون بگو

مانا: فکر می‌کنم اولین بستری بود که بهم اعتماد به نفس داد برای نوشتن. 

خیلی بازخوردهای خوبی می‌گرفتم. یه بار یکی بهم گفت با خوندن نوشته‌های من تصمیم گرفته خودش هم بنویسه. و واقعا تا مدت‌ها هر وقت احساس خستگی می‌کردم اون کامنت رو می‌خوندم و غرق حس خوب می‌شدم.


بلاگردون: چقدر شبیه چیزی هستی که ۵ سال پیش انتظار داشتی باشی؟ یا بهتر بگم چقدر نزدیک به جایی هستی که ۵ سال پیش انتظار داشتی باشی؟

مانا: می‌تونم بگم هشتاد درصد. توی اون سن که بودم یکی از چیزهایی که بهم امید می‌داد ترسیم یه تصویر ذهنی از خودِ بیست ساله‌ام بود. الان هم هر وقت کم میارم به این فکر می‌کنم که من امید یه دختر چهارده پونزده ساله بودم، پس باید محکم بمونم. مانای ۵ سال بعد هم همینقدر برام الهام‌بخشه. سعی می‌کنم بهش برسم. 

اون بیست درصد هم برای یک‌سری اهداف بلند و کوتاه‌مدت بود که بسته به شرایط محقق نشدن، اما هنوز هم وقت هست بهشون برسم.


بلاگردون: خط قرمزت تو وبلاگ‌نویسی چیه؟!

مانا: من توی وبلاگم به معنای واقعی کلمه خیلی "راحتم" اما سعی می‌کنم درباره روابطم با یک سری افراد چیزی ننویسم. که بیشتر هم مربوط به زندگی شخصیم می‌شه. اتفاقا از اونجا که همیشه حس می‌کنم آدمایی که نوشته‌هامو می‌خونن دوست و رفیقمن، حرف نزدن درباره این مسائل یکم هم سخت هست :) 

اما از زاویه منطقی که نگاهش می‌کنم می‌بینم بهترین تصمیم اینه که چیزی ننویسم. چه خاطرات خوب، چه خاطرات بد، بهتره که حفظ بشن.


بلاگردون: دوستای صمیمی بلاگر داری که خارج از این فضا باهاشون در ارتباط باشی؟!

مانا: فقط خورشید. در حقیقت ما اول بیرون از وبلاگ هم‌دیگه رو می‌شناختیم و بعد هم‌دیگه رو اتفاقی پیدا کردیم. توی همین فضا بیشتر باهم آشنا شدیم و یکی از بهترین دوست‌های مجازی-واقعیم شد.


بلاگردون: مانا خودش رو انسان موفقی می‌دونه؟!

مانا: نسبتا؛ با شناختی که از خودم دارم می‌دونم اگه خودم رو صددرصد موفق بدونم، دیگه به اندازه کافی تلاش نمی‌کنم. همیشه سعی می‌کنم هرجا که می‌رسم برای موفقیت یه تعریف بالاتر داشته باشم. الان هم در جواب سوالت میگم نسبتا بله چون تا حد امکان برای چیزهایی که می‌خوام تلاش می‌کنم و تا اینجا به اندازۀ همون تلاش هم به دستشون آوردم.


بلاگردون: چند تا کتاب و فیلم که از دید مانا خوندن و دیدن‌شون توصیه می‌شه

مانا: اوه اوه عجب سوال سختی 😅

کتابای خوب که زیاد هست اما من سعی میکنم چندتایی رو توصیه کنم که نسبتا کمتر توصیه شده اما لیاقت خونده شدن دارن:

ببر سفید / ارباب انتقام / هزار خورشید تابان 

و برای فیلم هم :

)Perfect strangers این فیلم ایتالیاییه(

Little women 

Nocturnal animals


بلاگردون: و به عنوان سوال آخر به موزه بلاگردون چی هدیه می‌دی؟!

مانا: به این عکس نگاه کنید و آهنگ رو گوش بدید :)

حتما حالتون خوب میشه 😊


بلاگردون: اگر حرف و سخنی هست سوالی هست که دوست داشتی پرسیده بشه خوشحال می‌شیم بشنویم ازت.

مانا: من مصاحبه‌هاتون رو دنبال می‌کنم اکثر اوقات. داشتم فکر می‌کردم اگه ازم پرسیدین که یه خاطره جالب از یکی از مخاطب‌های وبلاگ تعریف کنم چی بگم. 

همون اوایل که شروع به وبلاگ نویسی کرده بودم، یه بلاگری بود هروقت برام کامنت می‌ذاشت، بعدش توی خصوصی ابراز ناراحتی می‌کرد که چرا اونقدر که گرم جواب بقیه رو میدم جواب اون رو نمیدم و چرا اینقدر از دستش ناراحتم :)) 

منم هر دفعه می‌گفتم به خدا من شما رو نمی‌شناسم که بخوام ناراحت شم ولی اصرار داشت من یه مشکلی باهاش دارم. بنده ‌خدا جدی هم می‌گفت قصد سر‌به‌سر گذاشتن نداشت :)) 

و الانم نمی‌دونم چرا مدتیه که نیست ولی امیدوارم هرجا هست منو حلال کرده باشه :))


بلاگردون: چه بامزه

ممنون از وقتی که در اختیار بلاگردون گذاشتی مانای عزیز.

مانا: ممنون از شما واقعا از حرف زدن باهات لذت بردم❤️

۶ نظر ۱۹ موافق

اولین بلاگ‌گردون۱۴۰۰

همراهان همیشگی بلاگردون سلام:)


پیرو پست چندماه پیش‌مان و طبق وعده‌ای که داده بودیم این ماه هم به مرور وبلاگ‌های معرفی‌شده‌ی اخیر می‌پردازیم:



۱- پیشنهاد داده است از منوی "امکانات و ابزارها" مهاجرت را انتخاب کنم. مهاجرت را انتخاب کنم که مطالب قبلی‌ام را بیاورد. من، افرا، مهاجرت کرده‌ام. از پرشین‌بلاگ گریخته‌ام، آرشیوم را رها کرده‌ام، صفحه جدید گشوده‌ام و قصد ندارم از منوی "امکانات و ابزارها" مهاجرت را انتخاب کنم. قلزم، دریای من است.


۲- اینجا، همیشه متروک است و گاهی اوقات، مرز بین واقعیت و خیال مشخص نیست.

دلم می‌خواهد دوباره بیست و چهار ساله بشوم، دانشجوی سال فلان پزشکی باشم، برای فلان امتحانم درس نخوانده باشم، زمستان باشد، فردای یک روز بارانی باشد، برنامه‌ی صبحم را بپیچانم بزنم به خیابان، به کوچه پس کوچه‌های قدیمی شهر، عکاسی کنم، آدم‌ها را نگاه کنم، با هندزفری توی گوشم بلند بلند آواز بخوانم و رویم نشود به پدرم زنگ بزنم که باز کفگیرم خورده به ته دیگ.

آدم یک وقت‌هایی واقعا دلش برای بطالت تنگ می‌شود. من جز همین‌ها که نوشته‌ام چیزی ندارم، این‌ها هم مال هر کسی‌ است که می‌تواند بخواندشان.


۳- من چیزهایی را که در دنیا وجود ندارند، چیزهایی را که اندکی فراتر از دنیا شناورند، ترجیح می‌دهم. میل دارم وارد دنیا نشوم، در آستانه‌ی دنیا بمانم، بنگرم، بی‌نهایت بنگرم، عاشقانه بنگرم، فقط بنگرم... من گولو ام. پرنده‌ی گولو. آتشی در درون من است که با نوشتن آرام می‌گیرد.


۴- فرید دانش‌فر؛ این آدم دو پای ٣٣ساله من هستم. اگر بخواهم خودم را در چند کلمه توصیف کنم، می‌توانم بگویم: پسری قد بلند و لاغر، احساساتی و پایبند به حرف و پیمانی که می‌بندم، صادق و مهم‌تر از همه برای شما این که علاقه‌مند به فوتبال، ادبیات و سینما و شاغل در حرفه‌ی روزنامه‌‌نگاری.

پیش‌ترها که حالی بود و حوصله‌ای داشتم، در ایستگاه یک آدم حرف می‌زدم، هر بار به شکل و قالب خاصی؛ دسته‌بندی موضوعی را که ببینید مشخص است شکل‌هایش. حالا چند وقتی است به‌ندرت در اینجا چیزی می‌نویسم اما طبق روال، هرچه در اینجا می‌خوانید حاصل قلم نصف و نیمه‌ام است.


۵- من خمیازه‌ی جلسه‌های متوالی‌ام، پوست پرتقال‌های جلسه مدیران دور سر من حلقه می‌شود. من عددم، رقمم، اکسل‌های متعددم. من اعتبارم؛ انباشته می‌شوم پشت فعالان مدنی. من روبان قرمزم. قیچی می‌شوم، افتتاح می‌شوم. واریز کن، رسیدم را بگیر. امضا کن، بالاسری‌ام را بردار. من خاک کفش‌های معاون‌ام؛ از حاشیه‌ی شهر که برگشتی توی ماشین واکس بزن من را. من سؤال‌های تکراری‌ام؛ من دست‌کشیدنِ روی سر ژولیده‌ی کودک‌ام. من دغدغه‌ام، عادت می‌شوم. من دردم، مسکن می‌شوم. من عزم‌های لحظه‌ای‌ام، وعده‌های هیجان‌زده‌ام. هر مصاحبه‌ی تلفنی یک تجربه‌ی عاطفی غلیظ است برایم. رقیقم می‌کند. من حساب سال‌های باقیمانده‌ی مدیریت‌ام. من اضافه خدمت‌ام. من درد مشترک بودم، همه فریادم می‌زدند. بس کن. گوش‌مان گرفته.

در برگ می‌نویسم برای خاطر واژه‌ها؛ واژه‌های در راه‌ مانده. برای خاطرِ قلم. و آن چه می‌نویسد.


۶- اگر آن شرلی دیده یا خونده باشید، احتمالا یادتون می‌آد که وقت‌هایی که رویابافی می‌کرد، خودش رو کوردلیا صدا می‌زد. البته بعدتر به این نتیجه رسید که اسم آدم‌ها نباید چیزی رو در موردشون نشون بده و ما باید با خوش‌قلبی و خوبیمون همراه اسم‌هامون خاطرات خوبی توی ذهن‌های افراد قرار بدیم. من هم به توصیه‌ی اخیرش عمل کردم، ولی وقتی از انتظارهام، انعطاف‌هام، غم‌هام، آرزوهام، حسرت‌ها و دوست‌داشتن‌هام می‌نویسم، دلم می‌خواد دنیای رویا و نوشتن همون جور بسته بمونه، همون کوردلیا باشه؛ حتی اگر خیلی شبیه دنیای واقعی باشه.

کوردلیا شرلی جاییه که من بیشتر از همیشه از خودم و چیزهایی که باهاشون مشغول و درگیرم می‌نویسم. اگر دوست داشتید دنیای خیال من رو دنبال کنید، اینجا رو ببینید.



ب.ن: از شما دعوت می‌کنیم که در کانال بلاگردون به آدرس blogerdoon@ نیز حضور داشته باشید و هر روز با ما یک پست از وبلاگ‌های معرفی‌شده را با هشتگ بلاگ‌گردون بخوانید:)

۴ نظر ۱۹ موافق

نویسنده خانواده

 

مادرم گوشی را کوبید. فریاد زد: « جک حتی وقتی می‌خواد هم نمی‌تونه بمیره. حتی مرگ هم باید بعد از اون سراغ مامانی بره. اونا از چی می‌ترسن؟ این که شوک پیرزن رو بکشه؟ اون نابودنشدنیه! یه نیزه توی قلبش هم نمی‌تونه بکشدش!»
وقتی نشستم در آشپزخانه تا نامه را بنویسم دیدم از بار اول سخت‌تر است. به برادرم گفتم: « نگاهم نکن. به اندازه کافی سخت هست.»
هارولد گفت: « مجبور نیستی کاری رو فقط به خاطر این که کسی ازت خواسته انجام بدی.»

 

 

 

قسمت سوم: نویسنده خانواده

 

نویسنده: ای.ال.دوکتروف

مترجم: مجتبی حبیبی راد

با صدای گوینده افتخاری بلاگردون: مرضیه نوری

۶ نظر ۱۵ موافق

بلاگ‌گردون بهمن‌ماه

دوستان و همراهان عزیز بلاگردون سلام:)


پیرو این پست، طبق وعده‌ای که داده بودیم هر ماه به مرور وبلاگ‌های معرفی‌شده‌‌ی ماه قبل می‌پردازیم:

‏۱- به یاد دوران کودکی که توی باغچه‌ی خونه گل لادن داشتیم، به یاد طعم تند گلبرگ لادن و رنگ زرد ‏پرچمش نوک بینی زمانی که بوش می‌کردیم، به یاد سادگی، خوش‌خیالی و سرخوشی کودکانه اسم لادن، ‏برای اینجا نوشتن انتخاب شده. لادن گل ساده‌ایه. شاید برای خیلی‌ها ناآشنا باشه. شاید از نظر بعضی‌ها خیلی ‏هم زیبا نباشه، ولی این گل توی شرایط نسبتا سخت رشد می‌کنه، درست اول بهار. تنها سیستم دفاعیش ‏طعم و بوی تندشه. این تندی ملایم و رنگ‌های گرم و انرژی بخش و اشتها آور گلبرگ‌هاش باعث شده، ‏چاشنی بعضی از غذاها و سالادها بشه‎.

من هم همیشه لادن بودم، از زمانی که اولین پست وبلاگی رو منتشر کردم. شاید هم پیش‌تر! پیش از ‏شناختن کلمه! کلمه همه‌ چیز بود و لادن چاشنی لحظه‌های زیستنم با کلمه‌ها‎!‌‏ این‌جا زندگی را با طعم ‏لادن بچشید. ‌‎


‏۲- کودکی من توی ده شلمرود گذشت. توی کتاب داستان هایی که خط به خطش را بیشتر از نقاشی هایش ‏از حفظ بودم و قافیه‌ی غزل‌های حافظ را هم جلو جلو که خواهرم برایم می‌خواند آهنگش را می‌زدم. عبو. ابرو ‏و صدای جیغ قلم روی کاغذ. تو عجب تنگه‌ی عاشق کشی، ای معبر عشق. عاشق شد. شوهر کرد. توی تمام ‏عروسی‌اش یک پسره کچل ده دوازده ساله چسبیده به لباس سفید و توی تمام عکس‌ها هم هست. حالا ‏پسرش سیبیل درآورده؛ علی رضا. و من پیش خودم می‌گویم کاش قصه برای بچه‌ها می‌نوشتم. قصه‌های ‏متبرکِ ملعون من را با این سیگار دود کنید.


‏۳- ‏تی‌تی از سال‌های دور از خانه‌اش می‌نویسد.


‏۴- واقعیت اینه که من آدمِ ماجرا، گستردگی و تنوعم. هرچقدر هم بخوام این میل رو تو خودم سرکوب کنم باز ‏یک جایی این نیاز و این میل خودش رو نشون می‌ده. من دلم می‌خواد آدمای مختلف رو ببینم، صحنه‌ها و ‏مکان‌های مختلف رو اطراف خودم نیاز دارم که چشم و فکر و روحم رو تعذیه کنه، من به گستردگی نیاز دارم ‏تا نفس بکشم. من نیاز دارم به چالش کشیده شم تا هرروز یه جنبه‌ی جدید از خودم و توانایی‌هام رو کشف ‏کنم یا برعکس، نیاز دارم به چالش کشیده شم تا هرروز بفهمم ضعفای اساسیم چیه. فقط اینطوریه که ‏احساس می‌کنم زندگیم غنی بوده. فقط اینطوریه که احساس زنده بودن می‌کنم. من تو زندگیم همیشه ‏بیشتر از آرامش، ماجرا خواستم، قصه خواستم. زندگی بدون قصه ملال‌انگیز و خالیه.‏

من ماوی‌ام؛ ماوی یعنی آبی، مثل اقیانوس، آسمان، کوه‌ها، و دلتنگی. توی این بزرگراه براتون ماوی رو معنا ‏می‌کنم. ‌‎

‏۵- باید بگویم "اسپی" نام وبلاگ باید مثل یک پسوند فامیلی که اصل و نسب را نشان می‌دهد، سرجایش ‏بماند. ‏

من بعد از فهمیدن تفاوتم از آن دسته‌ای بودم که می‌گفتند چه خوب، پس دلیل آن اتفاق‌ها و تجربه‌ها این ‏بود. آنقدر تحقیق و تحلیل کردم تا راضی شدم. احترامم برای آنهایی که متفاوت با اکثریتند زیاد بود، و بیشتر ‏هم شد. سعی کردم نگاهم را به تفکر های تازه بازتر کنم. این نقطه و کشف و مزه‌کردنش را یک مقصد در ‏مسیر زندگی‌ام میدانم. ولی حالا چیزها خیلی معمولی‌تر شده. داستان تغییرات زیادی کرده و دیگر گره ‏قهرمان آن تفاوتش با دیگران نیست. تفاوت هست اما جایی برایش باز شده و مانع کاری نیست. فلسفه‌ای برای ‏خودش شده و بجای طوفان و طغیان درونی قرار است نسیمی باشد که حال بقیه را خوب کند و نوید باز شدن ‏گره‌ها را با خودش بیاورد. برای خواندن این گره‌ها، باز شدنش و داستان قهرمان ما، دامن گلدار اسپی، ‏خودتان را آماده کنید.‌


‏۶- از من اگر می‌پرسید، گمگشته‌ام در شب پرستاره، گردشگر در سطر های کتاب، جستجوگر در دنیای بی ‏انتهای فکر، غرق شده در سرزمین خیال و درک شده در کلمات سرشار از احساس.‏

اعتقادم این است که ما اشرفان مخلوقات، روح و فکر بیکران داریم، اگر در زندان بیهودگی ها حبسشان نکنیم.‏

هم‌نوایی شبانه‌ای از ارکستر احساسات، با بوی دارچین و نعنا همراه با شیدا اسدی در بیکران تجربه کنید. ‌‎


‏۷- سلام.‏

من چندتا شخصیت دارم. بیشتر اوقات «جو» ام، گاهی «مگ»، گاهی «ایمی» یا «مارمی» و حتی خیلی‌اوقات ‌‏«نورا». اما بهتون قول می‌دم هرگز «بت» نبودم، گرچه این آرزوی هر مادریه برای بچه‌ش‎!‎

پس خانم مارچ ازتون می‌خواد که اون رو به اون اسمی که خودتون توش می‌بینید، صدا کنید و همراه باهاش ‏در جایی بالاتر از ابرها و پایین از خورشید، معلق باشید. ‌‎


ب.ن۱: از شما دعوت می‌کنیم که در کانال بلاگردون به آدرس blogerdoon@ نیز حضور داشته باشید و هر روز با ما یک پست از وبلاگ‌های معرفی‌شده رو با هشتگ بلاگ‌گردون بخونید :)


ب.ن۲: همراهان عزیز بلاگردون چالش "م مثل مادر، پ مثل پدر" رو که فراموش نکردین؟ خوشحال میشیم نوشته‌های قشنگ شما رو از احساسات مادرانه و پدرانه‌تون بخونیم:)

۷ نظر ۲۵ موافق

بلاگ‌گردون دی ماه

دوستان و همراهان عزیز بلاگردون سلام:)

پیرو این پست، طبق وعده‌ای که داده بودیم هر ماه به مرور وبلاگ‌های معرفی‌شده‌‌ی ماه قبل می‌پردازیم:


۱- مسیر برای من لذت بخش تر از مقصد است. مقصد با خودش هزار سوال می آورد و بلاتکلیفی. مسیر خط مستقیمی است که باید آن را پیمود. باید در آن کتاب خواند و فیلم دید و موسیقی گوش داد و حرف زد. من تمام مسیر ها را زندگی می‌کنم. به مقصد که می‌رسم همه‌ی وجودم خسته می‌شود و نای فکر کردن برای حرکات بعدی را ندارم. 

از بلاتکلیفی متنفرم. از همیشه پلن بی داشتن هم. دلم می‌خواهد مصمم باشم. آنقدر مطمئن که خم به ابرو نیاورم. اما نمی‌شود. شک همیشه پا به پای عقل راه می‌رود. Mission Blue یک پروانه‌ی کوچک آبی رنگ زیباست که در Rhapsody می‌نویسد.


۲- یکی از تفریحاتم در مترو این است که حدس بزنم آدم‌ها در کدام ایستگاه پیاده می‌شوند. می‌دانی، دوباره از همان احساسات مخلوط گذشته و آینده است. مقصد آنها برای خودشان در گذشته معلوم شده، اما برای تو در آینده معلوم می‌شود. حالا این مقصد در کجای زمان قرار دارد؟ ذره‌ای احساس استقلال از زمان را به دست می‌دهد. علاوه بر این، مبتلا به صدابیزاری هم هستم اما از همه مهم‌تر حسنایی هستم که همیشه لبخند می‌زنم.


۳- دو زن درمن می‌زیند. یکی همسر است. مادر است.آشپزی بلد ست. مربا می‌پزد. ترشی می‌اندازد. وقتی توی خانه کار می‌کند، پیراهن‌های رنگی با دامن‌های بلند گل گلی می‌پوشد. آواز می‌خواند، ترانه‌های شاد گوش می‌دهد. می‌رقصد. زیاد می‌خندد. زندگی را سخت نمی‌گیرد. از تلف کردن وقت خوشش نمی‌آید. ریزریز و مداوم و همیشه دارد کاری انجام می‌دهد. هیچ وقت بیکار نمی‌ماند. زندگی توی روستا را به زندگی در شهر ترجیح می‌دهد.هروقت می‌رود روستا، کشت و کار می‌کند.عاشق دل دادن و قلوه گرفتن از گل‌ها و گیاهان است. دلش می‌خواهد مرغ و خروس هم داشته باشد. سادگی زندگی روستایی و آرامش محیط آنجا را عاشق است.یکی دیگر از زنها ولی خیلی حوصله این کارها را ندارد. کتاب خواندن را دوست دارد. فیلم تماشا کردن را هم همین طور. حس می‌کند که نباید از اخبار و اتفاقاتی که هرروزه توی دنیا رخ می‌دهد، بی‌خبر باشد.بی‌خبری را دوست ندارد. بی‌تفاوتی را هم همین طور. دلش می‌خواهد کاش بتواند برای بهتر شدن حال دنیا کاری بکند. سینما رفتن را دوست دارد، تئاترتماشا کردن را هم همین طور. برای خودش کتاب هم زیاد خریده و می‌خرد... نوشتن را ولی می‌میرد. بی‌نهایت از نوشتن لذت می‌برد.دلش می‌خواهد یک روز کتاب‌های خودش را چاپ کند. اما با تمام علاقه‌اش به این کار هیچ وقت به طور جدی پیگیر ماجرا نبوده. معتقد است نوشتن تنها تسلای بازماندن است. خلاصه که همین و این گونه بود که وبلاگ دوم دو من درمن نام گرفت. این دو زن در من زندگی می‌کنند و من هردو را به مساوات دوست دارم و برایشان وقت می گذارم:)


۴- من همیشه ترجیح می‌دهم نظاره‌گر یک ماجرا باشم تا یکی از فاعلین ماجرا. اینکه بنشینم یک گوشه و به اطرافم نگاه کنم برایم لذت‌بخش‌تر است تا درگیر بودن در بطن داستان. 

جزئی از محیط بودن نه صرفا یکی از عناصر فعال در محیط بهم حس آرامش می‌دهد. حس خانه بودن. از روشن کردن مهتابی در ساعت‌های پایانی روز متنفرم. در نظرم یک نوع پذیرش شکست است. هیچ وقت هم با کلیشه‌ی غم‌انگیز بودن جمعه کنار نیامدم. جمعه بیشتر از حزن‌انگیز بودن، برایم مملو از آرامش و سکون است و البته یک غم کوچک دلنشین. غم هم که قبلاً گفته ام. قشنگ است. نجیب است. اصالت دارد. هنوز به حرف‌هایم معتقدم. من زری الیزابتم، غلام خانه‌های تاریک.


۵- هوا که آرام شد به خوشحالی هایمان فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که دنیا  جای عجیبی است،هیچ چیز قابل پیش بینی نیست و در عین حال همه چیز قابل پیش بینی است.

مدام می‌دوی و می‌دوی و گاهی می‌رسی و گاهی هم نمی‌رسی...در بین راه زمین می‌خوری و بلندت می‌کنند...امیدوار می‌شوی و ناامید می‌شوی...پر و خالی می‌شوی... با آدم هایی روبه رو می‌شوی...که هیچ کدامشان شبیه هم نیستند و دقیقا شبیه هم هستند، دنیا مکان عجیبی است...پر از تعادل است و تعادلی ندارد... این تمام حرف آسونویس است، نویسنده‌ی وبلاگ آســـو.


۶- من عادت به سرکوب کردن دارم... من آدمی هستم که حرف‌هایش را دوخته اند به ته مغزش. من کسی هستم که عادتش در پنهان ماندن و نامرئی بودن است. من موجودی هستم که وظیفه‌اش تشویق دیگران و سرکوب خودش است. من کلماتم پر است از زوال و پوسیدگی... من نه رنگی دارم و نه حتی شکلی... من تصویری از مجسمه‌ی نتراشیده‌ای که هیچ وقت به نمایش گذاشته نخواهد شد... من سرشار از تاریخی هستم که هیچکس علاقه‌ای به خواندنش ندارد و جای عبرتی در آینده برایش نیست... 

من در Let Me Not Forget For A Moment  یک گنجشک مرده ام. آن زنی که تو علاقه‌ای به شناختنش نداری...


۷- من پیمانم، متولد ۷۵ و از اهالی ساری. دانشجوی کامپیوتر، هوش مصنوعی، پردازش زبان.

و صد البته از مخالفان سرسخت بی‌راهه نوشتن در «دربارهٔ من»‌ها.

و باید بگم که تمام نوشته‌های سرندیپ از من است؛ اما این‌ وبلاگ تمام من نیست.


۸- من اگر یک کلمه از یکی از غزل‌های سعدی بودم، یا یک تحریر از دهان محمدرضا شجریان در هر کنسرتی، یا یک زخمه بر تار محمدرضا لطفی در هر اجرایی، حق مطلبم را در جهان هستی ادا کرده بودم. این‌ها جملات احسان حسینی نسب نویسنده و روزنامه‌نگاری است که به‌خاطر حساسیت‌هایش در عرصه کتاب و نشر کمتر درخشیده اما نوشته‌هایش در مجلات زبانزد و خواندنی است. در وبلاگش کافه چای کوفسکی، خرده یادداشت‌های یک خرده روزنامه‌نگار را می‌خوانید.


ب.ن۱: از شما دعوت می‌کنیم که در کانال بلاگردون به آدرس blogerdoon@ نیز حضور داشته باشید و هر روز با ما یک پست از وبلاگ‌های معرفی‌شده رو با هشتگ بلاگ‌گردون بخونید :)


ب.ن۲: در پست بعد، به گفتگو دربارۀ فیلم«Lock, Stock and Two Smoking Barrels» خواهیم پرداخت، اگر علاقمند بودید، این فیلم را تماشا و در گفتگوی بلاگردون شرکت کنید.

۱۱ نظر ۲۲ موافق

بلاگ‌گردون آذرماه

دوستان و همراهان عزیز بلاگردون سلام:)
پیرو این پست، طبق وعده‌ای که داده بودیم هر ماه به مرور وبلاگ‌های معرفی‌شده‌‌ی ماه قبل می‌پردازیم. در اولین ماه، با هر به‌روزرسانی بلاگردون، ما به شما یک وبلاگ رو معرفی و در ستون سمت چپ در بخشی با عنوان «بلاگ‌گردون» لینک کردیم که عبارتند از:

۱- اگر برایتان سؤال است که این همه چرت و پرت را خودم یک تنه می‌نویسم یا نه؛ باید بگویم که نه. چند نفر دیگر هم هستند که گاهی حرف‌هایشان را اینجا ثبت می‌کنم؛ مثلا:

الکساندر: ۲۱ ساله است و گاهی او را الکس یا الک صدا می‌زنند. همواره یک لبخند لعنتی بر لب دارد. در تظاهر کردن به حدی استاد است که هیچ‌گاه، تأکید می‌کنم، هیچ‌گاه نمی‌توانید متوجه شوید که در سرش چه می‌گذرد. موتور سواری و نجوم را دوست دارد. دانشجوی رشته‌ی ادبیات است. گاهی به سالن تئاتری که دوستش در آنجا مشغول است می‌رود و شعبده‌بازی انجام می‌دهد.
یا
لوسی: نقاش بیست و پنج ساله‌ای است که سال‌ها پیش مُرده است.
البته یدالله، ویلیام، خانم زهرا، قاصدک، علامت سوال و مست که نام دوست صمیمی‌اش هوشیار است هم نویسندگان وبلاگ رَفْرَفْه‌ی حُروف اند!

۲-من از درک متناسب واقعیت خیلی خوشم میاد. این که تصویر کلی‌ا‌م، زومی از تصویر اصلی نباشه. و به‌عنوان یک انسان ذاتا سطحی، من حقیقتا از سطح دفاع می‌کنم. یعنی مردم هی درباره‌ی این حرف می‌زنند که چقدر سطح بی‌اهمیته و چقدر نباید به ظاهر توجه کرد و فلان و بیسار و من هم قبول دارم که عمق و کیفیت ذاتی چیزها مهمند و همه چی، ولی سطح یک چیز هم به هر حال جزئی ازش محسوب می‌شه و تاثیرگذاره.
من سارائم. عاشق بزرگ‌سالی‌ام و توی مهر، بالاخره بیست سالم شد. توی تهران درس می‌خونم، در یک رشته‌ی ناشناخته، که احتمالا ازش توی Fairytale زیاد حرف می‌زنم. 

۳- مکث هستم علاقه‌مند به کلمات و البته یک باج‌دهنده به اضطراب. این چیزی است که در بسیاری روزهای زندگی‌ام بوده ام. یک همواره دلواپس که برای کنترل این حس اغراق‌شده کارهای زیاده کرده یا نکرده. چند وقت پیش جمله‌ی جالبی خواندم: «به جای اجتناب از اضطراب‌‌هایتان آن را تحمل کنید.» بله من نگرانم و این نگرانی حتی اگر ریشه در چیزهای جزیی داشته باشد واقعی است و خب من و این واقعیت کنار هم زندگی می‌کنیم. به هر حال زندگی کوتاه است، تمام‌شونده‌ است، ارزشمند است. و البته که این تمام من نیست. من کورسوی امیدم و در وبلاگم چراغی روشن است.

۴- پومودورو یه سس معروفه که درست کردنش، بیست و پنج دقیقه طول می‌کشه و همچنین یکی از روش‌های مدیریت زمان و افزایش بهره‌وریه که خلاصه‌اش اینه که هر کاری که می‌خوای انجام بدی توی بازه‌های زمانی بیست و پنج دقیقه‌ای انجام بده؛ مثلن بیست و پنج دقیقه روی کار تمرکز کن و پونزده دقیقه استراحت کن دوباره بیست و پنج دقیقه روی کار تمرکز کن... اون موقع که این اسم رو برای وبلاگ انتخاب کرده بودم با خودم قرار گذاشته بودم که هر شب اندازه بیست و پنج دقیقه درباره یه آدم بنویسم که البته روند نوشتنم تغییر کرد، ولی این اسم روی وبلاگ موند. على شبانه هستم در پومودوروهای شبانه که نسبت به هر چیزی تفکر انتقادی دارم؛ هر چیز بدیهی و واضحی توی ذهن من می‌ره زیر علامت سوال!


ب.ن۱ : از شما دعوت می‌کنیم که در کانال بلاگردون به آدرس blogerdoon@ نیز حضور داشته باشید و هر روز با ما یک پست از وبلاگ‌های معرفی‌شده رو با هشتگ بلاگ‌گردون بخونید :)

ب.ن۲: عرفان عزیز، به تازگی فهرستی از پست‌های کاربردی راجع به وبلاگ و مرتبط با بلاگستان منتشر کرده که مطالعه‌اش می‌تونه براتون مفید باشه. جزئیات رو می‌تونید در این پست مشاهده کنید:)

۸ نظر ۲۷ موافق

دانلود و پشتیبان‌گیری از وبلاگ‌تان

امروز در  وبلاگ یک پزشک به پستی با عنوان «خبر بد: میهن بلاگ رسما ۳۰ آذر برای همیشه تعطیل می‌شود!» بر خوردم. به نظرم این که فکر کنیم محتوا از بین خواهد رفت و با رفتن چند سرور میهن بلاگ و نداشتن ابزار پشتیبان‌گیری دیگر باید فاتحه‌ی آن محتوای غنی را در وب فارسی بخوانیم، نباید وجود داشته باشد.

در همین راستا امروز یکی از دوستان وبلاگ‌نویس هم در مورد پشتیبان‌گیری از من سوالی کرد و به نظرم کارهایی می‌توانیم بکنیم تا حداقل این محتوای گسترده را به کمک هم از جایی به جای دیگر منتقل کنیم و یا به کل دانلود کرده تا بعدا در مکانی مناسب برای دسترسی همگان آپلود کنیم.

این اتفاق روزی ممکن است برای هر سرویس وبلاگ‌دهی دیگری مثل بیان بیافتد و به نظرم استفاده از این روش به ماندگاری وبلاگ‌ها ایرانی کمک بزرگی خواهد کرد.

دانلود و پشتیبان‌گیری از وبلاگتان

نرم‌افزاری متن باز با نام «wget» در دنیای لینوکس و یونیکس وجود دارد که این نرم افزار برای سیستم‌عامل ویندوز هم کامپایل شده و شما می‌توانید با دانلود و نصب این نرم افزار پست‌های وبلاگ خود را دانلود کرده و در مکانی دیگر و یا در ابزار ذخیره‌سازی خاص خود مثل دیسک سخت لپتاپتان برای همیشه ذخیره کنید.

دانلود برنامه‌ی wget برای ویندوز

پس از نصب مراحل زیر را انجام دهید:

  1. وارد منوی Start ویندوز خود شوید و کلمه ی « environment » را جستجو کنید.
  2. گزینه ی Edit the system environment variables را انتخاب کنید.
  3. تب Advanced را انتخاب کرده و بر روی دکمه ی Environment Variables کلیک کنید.
  4. در بخش دوم System Variables متغیر Path را پیدا کرده و انتخاب کنید.
  5. بر روی گزینه ی Edit کلیک کنید.
  6. در قسمت Variable value نشانی فایل باینتری wget را که به شکل زیر است به انتهای متن موجود اضافه کنید:
;C:\Program Files (x86)\GnuWin32\bin

حال با استفاده از دستور زیر در صفحه‌ی ترمینال یا cmd ویندوز خود، وبلاگ، قالب و پست‌هایش  را به صورت کامل‌ (به جز تصاویر) دانلود کنید و در جایی نگه دارید:

wget -rEk blogname.mihanblog.com

که به جای «blogname.mihanblog.com» می‌بایست نشانی وبلاگ خود را وارد کنید.

خدمات آنلاین کردن بک‌آپ وبلاگ شما

وبلاگی که شما دانلود کردید، دیگر امکانات میهن‌بلاگ را نخواهد داشت به این معنا که دیگر نمی‌توانید همانند گذشته پست گذاشته یا کامنت بگذارید، تنها این آثار ارزشمند و خاطرات را می‌توانید زنده و دست نخورده برای دسترسی همیشگی همگان در وب فارسی آپلود کنید و اگر کمی با کدنویسی آشنا باشید هم می‌توانید پست هم بگذارید.

بنده می‌توانم این کار را برایتان انجام دهم و آن را تحت نشانی دامنه‌ی «mgmi.ir/mihan» به رایگان آپلود کنم (همان نشانی‌ای که برای پیشنمایش زنده قالب‌ها از آن استفاده می‌کنم)، می‌توانید از طریق کامنت نشانی وبلاگتان را برای من ارسال کنید تا وبلاگتان را در جایی دیگر آنلاین برای همگان نگه دارید تا شاید روزی به کمک دوستان بتوانیم امکاناتی برای پست گذاری دوباره یا کامنت‌گذاری را به آن‌ها اضافه کنیم. اما اگر می‌خواهید نمونه این کار را ببینید:

به عنوان نمونه این وبلاگ از میهن بلاگ:

godot.mihanblog.com

را بدون اجازه و به عنوان مثال در اینجا آپلود کردم:

mgmi.ir/mihan/godot

 

بازنشر از وبلاگ آسمانم.

۶ نظر ۲۹ موافق

بلاگ‌گَردون

اکثر ما قبل از این که نویسندهٔ وبلاگ‌های خودمون باشیم، وبلاگ‌هایی رو خوندیم که بهشون علاقه‌مند بودیم و بارها پیش خودمون تصور کردیم که وبلاگی شبیه اون‌ها داریم، شبیه اون‌ها می‌نویسیم و حتی فکر می‌کنیم. ما وبلاگ‌نویس‌ها، با غوطه‌ خوردن توی این فضای دل‌چسب بزرگ شدیم و جامعه‌ی زیبایی که برای خودمون ساختیم رو دوست داریم. می‌خونیم که بنویسیم، می‌نویسیم که خونده بشیم و با کامنت‌هامون، دست می‌اندازیم روی شونهٔ هم و هم‌دیگه رو توی اتفاقات کوتاه و بلند ذهنی یا واقعی زندگی‌مون شریک می‌کنیم. ما وبلاگ‌خوان‌ها، حتی گاهی با خوندن‌ وبلاگ‌های هم‌دیگه، جای هم‌ زندگی کردیم و الحق که برای هم شبیه یک خانوادهٔ مجازی بودیم :)
تا حالا شده که اتفاقی و مثل یک معجزه، مسیرتون به وبلاگی بخوره  که از همون لحظهٔ ورود، احساس صمیمیت و گرمای خوشایندی وجودتون رو در بر بگیره و اون وبلاگ یک جورهایی سنجاق بشه به اون روز و روزهای بعدتون؟ توی آرشیوش غرق بشید و ساعت‌ها بخونید و بخونید و وقتی بالاخره به خودتون اومدید، کلی حسرت بخورید که چرا زودتر با اون وبلاگ‌ و نوشته‌هاش آشنا نشدید؟ یا وبلاگ‌های خلوت و باصفایی که حتی حس کشف ارزشمندی رو در وجودتون ایجاد و شما رو هیجان‌زده کردن؟ ما بلاگرها رو همین داستان‌های کوتاه و بلند به هم رسوندن، پیدا کردنی که ممکنه تعریف کردنش توی چند خط کوتاه تموم بشه اما به کلمه درآوردن احساسات همراه این آشنایی‌ها، چیزی حدود صدها تا هزاران کلمه می‌شه و خاطراتی از پس این آشنایی‌ها به دست میاد که کلمات برای بازگو کردنشون کافی نیستن.
بلاگردون می‌خواد که این وبلاگ‌ها رو زودتر به شما برسونه. دوست داره واسطِ دویدن خون توی رگ‌هاتون از شورِ پیدا کردنِ یک وبلاگ جدید و زیبا باشه.
چندتا نکته هست که دوست داریم در شروع این بخش جدید بلاگردون بهشون اشاره کنیم تا بتونیم با هم، بهتر و بیشتر همراه بشیم و آشنایی‌های نزدیک‌تر و بهتری اتفاق بیفته:
۱- ما معیار و ملاک خاصی برای انتخاب وبلاگ‌ها نداریم؛ لازم نیست حتما صدها دنبال‌کننده و هزاران کامنت داشته باشید. لازم نیست که حتما وبلاگتون در سرویس بیان باشه‌. مهم نیست که نوشته‌های تحسین‌برانگیزی داشته باشید. مهم نیست که روزانه‌نویس هستید یا داستان‌نویس. ادبی می‌نویسید یا تاریخی، علمی، مذهبی و ... ما وبلاگ‌نویس‌ها، همه‌مون از یک خانواده‌ایم و توی این خانواده تک‌تک اعضا به یک اندازه اهمیت دارند. پس منتظر معرفی وبلاگ‌هایی باشید که شاید تا حالا به چشمتون نخورده باشن ولی حتما به دلتون خواهند نشست. ممکنه فکر کنید توی سیل هزاران هزار وبلاگ، دیده نشدید اما منتظر باشید؛ هر لحظه ممکنه اسم وبلاگتون رو توی بلاگردون ببینید. تیم بلاگردون، وبلاگ‌های زیاد و متنوعی رو رصد کرده، از موضوعات و قلم‌ها و سرویس‌دهنده‌های مختلف و خیلی خیلی مشتاقه که این فهرست طولانی رو زودتر با شما، به اشتراک بذاره. نگران نباشید؛ امیدواریم که وبلاگی رو از قلم نینداخته باشیم :)
۲- با هر بار به‌روزرسانی بلاگردون و به همراه هر پست، لینک وبلاگ‌های معرفی‌شده نیز در ستون سمت چپ وبلاگ در بخش «بلاگ‌گَردون» به‌روزرسانی می‌شوند. لطفا با هر انتشار پست به لینک‌ها توجه کنید. مثلا همین الان، شما می‌تونید اولین معرفی ما رو ببینید:)
۳- در پایان هر ماه، در طی یک پست، تمام وبلاگ‌های معرفی‌شده در طی اون ماه رو با هم‌دیگه مرور می‌کنیم تا اگر احیانا وبلاگی از زیر دستتون در رفته، از دستش ندید.
۴- از شما دعوت می‌کنیم که در کانال بلاگردون به آدرس blogerdoon@ نیز حضور داشته باشید. قراره بعد از معرفی هر وبلاگ در بلاگردون، هر روز یک پست از اون وبلاگ رو با هم توی کانال بخونیم که می‌تونه تجربهٔ لذت‌بخشی باشه:)
۵- همه‌ٔ ما می‌دونیم و برامون قابل درکه که نویسنده‌های بعضی وبلاگ‌ها، فضای کوچک و حریمی شخصی توی وبلاگشون دارن با خوانندگانی مخصوص و تمایل ندارن افراد زیادی به وبلاگشون بیان و خلوتشون رو با دوستان و خواننده‌‌هاشون به هم بزنن. برای احترام به حفظ حریم شخصی این دسته از بلاگرها، لطفا اگر تمایل به معرفی‌ شدن  ندارید، یا اگر افرادی رو می‌شناسید که فکر می‌کنید از معرفی شدن وبلاگشون استقبال نمی‌کنن، بهشون خبر بدید تا این بند رو بخونن و حتما به ما اطلاع بدن.

۱۵ نظر ۴۳ موافق
طراح قالب : عرفان