از پس پرده در صدق و صفا می‌بندند

صحنه‌سازان که در روی و ریا بگشایند

دل بی جرأت ما گوشه نشین ادب است

ورنه لعل لب او بوسه ربا افتاده‌ست

تجلی گه خود کرد خدا دیده ی مارا

در این دیده در آیید و ببینید خدارا

ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی

سود و سرمایه بسوزی و محابا نکنی

یارم تویی در عالم، یار دگر ندارم

تا در تنم بود جان، دل از تو بر ندارم

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را

دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

ای خردمند که گفتی نکنم چشم به خوبان

به چه کار آیدت آن دل که به جانان نسپاری

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم

دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

یار با ماست چه حاجت که زبادت طلبم

دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

سال‌ها دل طلب جام‌جم از ما می‌کرد

وانچه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد

دلا تا کی در این زندان فریب این و ان بینی

دمی زین چاه ظلمانی برون شو تا جهان بینی

در کلبه ی ما رونق اگر نیست صفا هست

آنجا که صفا هست در آن نور خدا هست

دانی از دولت وصلت چه طلب دارم هیچ

یاد تو مصلحت خویش ببرد از یادم

مثل اخبار تازه می‌مانی که به چشم کسی نیامده‌ای 

نکند ناگهان یکی برسد برساند تو را به گوش جهان

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

تا اشارات نظر نامه رسان من و توست

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود

وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

در عالم بی‌وفا کسی خرم نیست

 شادی و نشاط در بنی‌آدم نیست 

آن کس که درین زمانه او را غم نیست

 یا آدم نیست، یا از این عالم نیست

سعدی چرا لفت داد:دی

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد نکن

که دوست خود روش بنده پروری داند 

دانی ز چه عشق گلرخان مطلوبست

 با بهر چه سار و سوزشان مطلوبست

تپیدن های دل ها ناله شد آهسته آهسته

رساتر گر شود این ناله ها فریاد می گردد

دانی که چیست دولت، دیدار یار دیدن

در کوی او غلامی بر خسروی گزیدن

نه وصل بماند و نه واصل

آنجا که خیال حیرت آمد

از هر طرفی که گوش کردم

آواز سوال حیرت آمد

دردی ‌ست غیر مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گویم کین درد را دوا کن

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم 

دیگر اکنون با جوانان ناز کن   با ما چرا

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان میکند

در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

آن پریشانی شب‌های دراز و غم دل

همه در سایه گیسوی نگار آخر شد

پ.ن: خیلی ممنون بابت تبریک :) (اشک چشمانم را پاک می‌کنم... چقدر من احساساتی‌ام)

دانی که چرا سر نهان با تونگویم؟

طوطی صفتی طاقت اسرار نداری

ما که رفتیم از دنیای وبلاگنویسی ولی بازم میخونیم اینجا رو :)) بازم ذکر کنم ایده ی عکس عالی بود😁😁👌🏻

یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان

وان سهی سرو خرامان به چمن بازرسان

حافظ

یار دستنبو به دستش بود و دستنبو به دستم داد

و دستم بوی دستنبوی دست او گرفت ((:

.

.

کیف کردم

دم شما گرم((:

‏تا که از جانب معشوق نباشد کششی

کوشش عاشق بیچاره به جایی نرسد

دلم از  وحشت زندان سکندر بگرفت

رخت بر بندم و تا ملک سلیمان بروم

می‌شنیدم که شود نیک به شربتْ بیمار

شربتی داد خیالِ تو که بیمارم کرد

اوحدی

دردم از یار است و درمان نیز هم

دل فدای او شد و جان نیز هم

مکن ای پسر ز خوبان، طلبِ وفا، به جانت

که من این حدیث، روزی ز پدر شنیده دارم

اوحدی

معلوم نیست کاین قطعات سیاه رنگ 

ابر است یا که دود دل بی قرار ما

آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش

این چراغی است کزین خانه به آن خانه برند

بعد از امام خمینی و فردوسی، شهریار شاعر مورد علاقمه :)

ممنون بابت معرفی مسابقه نشر صاد

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند

گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت

با من راه نشین باده مستانه زدند

دردِ تو به جان خریدم و دم نزدم

درمانِ تو را ندیدم و دم نزدم

از حرمتِ دردِ تو، ننالیدم هیچ

آهسته لبی گزیدم و دم نزدم

قیصر امین‌پور

مرا به گور سپاری مگو وداع وداع

که گور پرده جمعیت جنان باشد
مولانا

دلا دلالت خیرت کنم به راه نجات؟

مکن به فسق مباهات و زهد هم مفروش

حافظ

شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت

تو اگر ناز کنی ناز کشیدن بلدم

ناز از چشم پر از عشوه خریدن بلدم

من اختیار نکردم پس از تو یارِ دگر

به غیرِ گریه که آن هم به اختیارم نیست

شهریار

تنها دل من است گرفتار در غمان

یا خود در این زمانه دل شادمان کم است

تو مو بینی و مجنون پیچش مو

تو ابرو، او اشارتهای ابرو

تابِ گفتار اگر هست شناسایی نیست

وایِ آن بنده که در سینهٔ او رازی هست

اقبال لاهوری

+ این در ادامهٔ شعر مهناز بود. با شعر لیلا همزمان شد. با ت ادامه بدیم.

تا ز خاطر کوه محنت را براندازم رهی 

همت مردانه ای چون کوهکن باید مرا

آن‌چه با کوهِ شکیبم رخِ تابانِ تو کرد

شعلهٔ آتشِ سوزنده به کاهی نکند

محتشم کاشانی

دل کوچه به کوچه دود و نام تو گوید

بازآ ببر این مرغک بی لانه خود را

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است        

با دوستان مروت با دشمنان مدارا

ای که می‌گویی طبیب قلب‌های عاشقی!

کاش دردم را نیفزایی، مداوا پیشکش

شب است و شاهد و شمع و شراب و شیرینی

غنیمت است چنین شب که دوستان بینی

یار شدم یار شدم با غم تو یار شدم

تا که رسیدم بر تو از همه بیزار شدم

مژده بده، مژده بده، یار پسندید مرا

سایه او گشتم و او برد به خورشید مرا

آنکس که مرا از نظر انداخته این است

این است که پامال غمم ساخته این است

تا تو نگاه می کنی کار من آه کردن است

ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

تو که یک گوشه‌ی چشمت غم عالم ببرد

حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

درد عشقی کشیده‌ام که مپرس،زهر هجری چشیده‌ام که مپرس

گشته‌ام در جهان و آخر کار،دلبری برگزیده‌ام که مپرس

صدف خالی افتاده به ساحل بودم 

چون گهر زینت آغوش و کنارم نشدی

محمدرضا شفیعی کدکنی

+ دوستان وقتی بیت با آوای س تموم میشه، میشه با ص و ث هم آغاز کرد شعر بعدی رو :)

یارب این نوگل خندان که سپردی به منش

میسپارم به تو از چشم حسودِ چمنش

یا رب آن یوسف گم گشته به من باز رسان

تا طرب خانه کنی بیت حزن باز رسان

نابرده رنج گنج میسر نمی شود      

مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

دیدی آن قهقههٔ کبکِ خرامان حافظ

که ز سرپنجهٔ شاهینِ قضا غافل بود؟!

حافظ

دلگیرم از تقدیر و دستم بند جایی نیست
لعنت به آغازی که آن را انتهایی نیست

حسین زحمتکش

 تربتم ویران‌تر از کاشانه شد از بختِ بد

می‌نشیند جغدِ غم بر گوشهٔ بامم هنوز

عرفی شیرازی

زندگی... 
گرمی دل‌های به هم پیوسته‌ است
تا در آن دوست نباشد
همه درها بسته‌ است

مشیری

زندگی زیباست ای زیباپسند

زنده اندیشان به زیبایی رسند

دیگر به خواب، تشنه چه بیند به غیرِ آب؟
مردیم و شوق تیغِ تو ما را ز سر نرفت
کلیم‌ همدانی

تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت

جانم از آتش هجر رخ جانانه بسوخت

تو شبی در انتظاری ننشسته‌ای چه دانی
که چه شب گذشت بر منتظران ناشکیبت
سعدی

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو                 

تا تو مراد من دهی من به خدا رسیده ام

مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم

کنار و بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند

به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند 

درد بیمار نپرسند به شهر تو طبیبان؟

کس در این شهر ندارد سر تیمار غریبان؟

شهریار

نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد

عالم‌پیر دگرباره جوان خواهد شد

دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ 

ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ 

چه غریبانه تو با یاد وطن می نالی

من چه گویم که غریب است دلم در وطنم

مقصودِ ما ز خوردنِ می نیست بی‌غمی

از تشنگانِ گریهٔ مستانه‌ایم ما

صائب

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا

بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

- ای که در دیده درونی و در آغوش نِه‌ای!

+ بله؟

- هم به یادِ تو که یک لحظه فراموش نه‌ای!

امیرخسرو دهلوی

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا

یار تویی غار تویی،خواجه نگه دار مرا

آتش از برق نگاهت ریختی بر جان من

خواستی تا در میان شعله ها آبم کنی

آواز تیشه امشب از بیستون نیامد

شاید به خواب شیرین فرهاد رفته باشد

دردم از یار است و درمان نیز هم

دل فدای اون شد و جان نیز هم

مشعلی در دست بادم حال و روزم خوب نیست

در دل آتشفشان هم این چنین آشوب نیست

مستانه پیِ سوختنِ جان و دل آمد

خب چاره چیست؟

ای دل همه طاقت شو و ای تن همه جان باش :)

عرفی شیرازی

شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی؟        

سوختم،سوختم این راز نهفتن تا کی؟

شهر به شهر کو به کو در طلبت شتافتم

خانه به خانه کو به کو جستمت و نیافتم

معاشران گره از زلف یار باز کنید

شبی خوش است بدین قصه‌اش دراز کنید

دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

دردا و دریغا که در این بازیِ خونین

بازیچهٔ ایّام، دلِ آدمیان است

سایه

همه خوابیده‌اند، آسوده و بی‌غم

و من خوابم نمی‌آید

نمی‌گیرد دلم آرام

در این تاریکِ بی‌روزن

اخوان

نه من به اختیار چنین مست و بی خودم

چیزی است در دلم که چنین می کند مرا

آسمان بوی اجابت میدهد

بس که قندیل دعا آویخته اند

الا ای زاهدانِ دین! دلی بیدار بنمایید

همه مستید در پندار، یک هشیار بنمایید

ز دعوی هیچ نگشاید، اگر مَردید اندر دین

چنان کز اندرون هستید، در بازار بنمایید!

عطار

دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن

در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن

 نَفَس آن زمان برآرم، به فراغت از تهِ دل

که غبارِ هستیِ من، به هوا رسیده باشد

صائب

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

دارم آن سر که سر اندر قدمت اندازم

وین خیالی است، که اندر سرِ بسیاران است

سلمان ساوجی 

تا توانی دلی بدست آور

دل شکستن هنر نمی باشد

در این دیارِ غریب ای دل،‌ نشانِ ره ز چه کس پرسم؟

که همچو برگِ زمین‌خورده، اسیرِ پنجهٔ طوفانم

نادر نادرپور

میازار موری که دانه کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است

تو دریای من بودی آغوش واکن

که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

مرغ دلم فریاد یا هو می زند 

گم کرده معشوقش که کو کو می زند

مرغ دلم فریاد یا هو می زند 

گم کرده معشوقش که کو کو می زند

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

وندرآن ظلمت شب آب حیاتم دادند

دوامِ عشق اگر خواهی، مکن با وصل آمیزش

که آبِ زندگی هم می‌کند خاموش آتش را

صائب

ای هدهد صبا به سبا میفرستمت

بنگر که از کجا به کجا میفرستمت

از هر نظر تو عید پسند دل منی 

هم دیده هم مدیده پسندیده ام تو را

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

ای کاشکی میانِ منستیّ و دلبرم

پیوندی این‌چنین، که میانِ من و غم‌ است

سعدی

تو کز محنت دیگران بی غمی

نشاید که نامت نهند آدمی

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم 

دولت صحبت آن مونس جان مارا بس

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دل رمیده ی ما را انیس و مونس شد

در ره عشق نشد کس به یقین محرم راز

هر کسی بر حسب فکر گمانی دارد

دلم تنهاست ماتم دارم امشب        دلی سرشار از غم دارم امشب

در این عهد از وفا بویی نمانده‌ست

به عالم آشنارویی نمانده‌ست

چه آتش سوخت بستانِ وفا را

که از خشک و ترش بویی نمانده‌ست؟!

خاقانی

دوستی اندر کس نمیبینم یاران را چه شد

دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

دل بر گذرِ قافلهٔ لاله و گل داشت

این دشت که پامالِ سوارانِ خزان است

سایه

تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس

ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

تو نیکی میکن و در دجله انداز

که ایزد در بیابانت دهد باز

که فراخ است جهان و دلِ غمگینِ تو تنگ..

خواجو

گفت دانایی که گرگی خیره سر

هست پنهان در نهاد هر بشر

گفتم این گوی مدور که زمین خوانی چیست

گفت سنگی است کهن خورده بر او تیپایی

زکوی میکده دوشش به دوش می بردند 

 امام شهر که سجاده می کشید به دوش

رسمِ عشّاقْ وفا، خویِ بتان بد‌‌عهدی‌ است

این حکایت نه به عهدِ تو و دورانِ من است

سلمان ساوجی

+ ۲۲:۳۲، همزمان یکی ر می‌ده، یکی ز، دو تا گ :))

تا نیست نگری ره هستت ندهند

وین مرتبه با همت پستت ندهند

دلدار به من گفت که شرمت بادا

رخسارِ من اینجا و تو بر گل نگری؟

مولانا

تو در آب اگر ببینی حرکات خویشتن را                  

به زبان خود بگویی که به حسن بی نظیرم

عه !!

مگه "ت" نبود؟ :)))

ماییم و نوای بی نوایی

بسم لله اگر حریف مایی

یک شبی مجنون نمازش را شکست

 بی وضو در کوچه لیلا نشست

تن زدن: خاموش بودن، سکوت کردن.

تن زدم، لیک دلم نعره‌زنان می‌گوید:

بادهٔ عشقِ تو خواهم که دگرها بادند

مولانا

دلا در عاشقی ثابت قدم باش

که در این ره نباشد کار بی اجر

تا تو نگاه میکنی , کار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو , این چه نگاه کردن است

هعیییی ننه :(((

@ راضیه

+تا تو نگاه میکنی...تکراری است :)))

آذری جهرمی هم دعوت کنید بیاد ببینه از ت باید بگیم تا ارسال بشه به میم رسیدن الباقی جمع 😂

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو

 تا تو به داد من رسی، من به خدا رسیده ام

_رهی معیری

من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه

صد بار تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه

‌
ما خسته‌ایم، خسته به معنای واقعی 
دل‌های ما شکسته به معنای واقعی

ما لشکریم، لشکر پخش و پلا که دید؟
خیل ز هم گسسته به معنای واقعی

حسین‌ جنتی

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتیم      

در میان لاله و گل آشیانی داشتیم

مژگانِ تو تا تیغِ جهان‌گیر برآورد

بس کُشتهٔ دل‌زنده که بر یکدگر افتاد..

حافظ

محبوب دلم ز من جدایی تا کی

من در طلب و تو بی وفایی تا کی

یاد او شب تا سحر بیدار می‌دارد مرا

تا سحر با دیده‌ی خون‌بار می‌دارد مرا

هرکسی در زندگانی با خیالی دل‌خوش است

عشق خوشدل از خیال یار می‌دارد مرا

غلامعلی حداد عادل :))

+ الان شبکهٔ دو داره صحبت می‌کنه، گفتم یه ی هم از استادمون تقدیم کنم :دی

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست

‏تو مست خواب نوشین تا بامداد و بر من
شب‌ها رود که گویی هرگز سحر نباشد
‎
سعدی

دل را نگاه گرم تو دیوانه می کند

 آیینه را رخ تو پری‌خانه می کند

صائب

دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت
ما را شکار کرد و بیفکند و برنداشت
خاقانی

تو بارانی که بر خاک کویر تشنه می‌باری

تو مهتابی که روشن می‌کنی شام سیاهم را

غلامعلی حداد عادل :)))

ای وای منا گر تو به چشم همه کس ها

زان گونه نمایی که به چشم من درویش

شوق هزار غنچه نشکفته با من است

تا بشکفد به باغ بهاری، هنوز هم

سر می‌نهم به بالش حسرت، درین امید

تا سر نهم به دامن یاری، هنوز هم

غلامعلی حداد عادل :))))

من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش 

هرکسی آن درود عاقبت کار که کشت

تو مروارید و من غواص تنهایی که می‌جوید

تو را در قعر دریای زمردگون چشمانت

غلامعلی حداد عادل :|

البته دقیقاً متوجه نشدم چی میگه و مفعول می‌جوید چیه :|

ترسم ای مرگ نیایی تو و من پیر شوم

آنقدر زنده بمانم که ز جان سیر شوم

فرخی یزدی

+ مفعول می جوید، «تو» را در مصرع دومه.

فکر می کنم بعد از «تو»، «را» رو یادت رفته بذاری دردانه

تو را که هر چه مراد است در جهان داری     

چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری

یک دور بزن تا که تماشای تو امشب

آغاز کند ماهِ جدیدِ قمری را...

شیخی

@دردانه
:)))

یه را جا نیفتاده تو را در قعر...؟ 

از مکافات عمل غافل مشو     

گندم از گندم بروید جو ز جو

وز سخن گفتنش چنان مستم
که ندانم جواب گفتارش...
سعدی

شب ها منم و چشمک محزون ثریا

با اشک غم و زمزمه راز و نیازت

تو کمان کشیده و در کمین

که زنی به تیرم و من غمین

همه غمم بود از همین

که خدا نکرده خطا کنی

ترک خودپرستی کن عاشقی و مستی کن

تا ز دام غم خود را چون رهی رها بینی

رهی

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم 

دولت صحبت آن مونس جان مارا بس

سیری ز دیدن تو ندارد نگاه من

چون قحط دیده ای که به نعمت رسیده است

رهی

@ مهناز و فاطمه

آره راست می‌گین. سپاس‌گزارم.

طی نگشته روزگار کودکی پیری رسید

از کتاب عمر ما فصل شباب افتاده است

رهی معیری

تو همچو صبحی من شمع خلوت سحرم

تبسمی کن و جان بین که همی سپرم

من کمی بیشتر از عشق تو را می‌فهمم

عشق راه و روش بچه دبستانی‌هاست

مَسِپار دل به هر کس که رخ چو ماه دارد

به کسی سپار دل را که دلت نگاه دارد

سلمان ساوجی

دوستی با هرکه کردم خصم مادر زاد شد

آشیان هرجا نهادم لانه صیاد شد

دل شاد از دل زارش خبر نی
تن سالم ز بیمارش خبر نی
نه تقصیره که این رسم قدیمه
که آزاد از گرفتارش خبر نی
باباطاهر

یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور

کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

راهِ دل و دینم زد، آن عارضِ گندمگون

نَبوَد به جز این معنی، میراثِ من از آدم

جامی

می رسد روزی که شرط عاشقی دلدادگی ست

آن زمان، هر دل فقط یک بار عاشق می شود

در این ره هر نفس صد خون بریزد

نیارد خواستن کس خون‌بهایی

(راه عشقو میگه)

عراقی

یک ذره وفا را به دو عالم نفروشیم

هر چند در این عـهد خریدار ندارد...

@دردانه

مرسی از توضیح :)))

دانی که چه‌ای از پسِ این در به دری‌ها؟

خوابِ سحری در پیِ کابوسِ شبانه

حسین منزوی

+ شبتون به‌خیر دوستان :) من رفتم بخسبم!

هرکسی از ظن خود شد یار من

از درون من نجست اسرار من

+شب بخیر :)

سلام

برای من سوال شده که چرا این روز بر اساس زادروز شهریار نامگذاری شده و نه مثلا فردوسی یا سعدی یا اصلا نیما یوشیج یا شاملو...؟! 

سلام بندباز

برای فارسی، دو روز رو به‌عنوان روز بزرگداشت در نظر گرفتن. روز بزرگداشت فردوسی، ۲۵ اردیبهشت، روز پاسداشت زبان فارسیه و روز ۲۷ شهریور، روز درگذشت شهریار، روز بزرگداشت شعر فارسی. یکی برای زبانه، یکی برای شعر‌. خوبه که یکیشون از زمان قدیم باشه یکی از معاصر. و چون وقتی میگن شعر، همه‌مون بیشتر یاد شعر سنتی (اونی که وزن و قافیه داره) می‌افتیم، نیما و سهراب و شاملو و... انتخاب نشدن. سعی کردن کسیو انتخاب کنن که هم معاصر باشه، هم سبکش سنتی باشه‌ :)

+ دیگه واقعاً رفتم بخسبم :))

سلام و درود بر همگی 

به به ! 

دستتون درد نکنه 

حیف ک دیر رسیدم 

بهرحال مینویسم و بیت ها رو نخوندم و امیدوارم تکراری نباشه 

نکوهش مکن چرخ نیلوفری را

برون کن ز سر با خیره سری را ـ ناصر خسرو

از روزگار گل دل و جان شاد و خرمست

یارب چه روزگارست این روزگار گل

مسعود سعد سلمان

لاف عشق و گله از یار زهی لاف دروغ

عشقبازان چنین مستحق هجرانند

دامن ز خود فشانده و دست اندر آستین

پای از جهان برون و سر اندر کمند عشق

سیف فرغانی

قصه به هر که می‌برم فایده‌ای نمی‌دهد

مشکل درد عشق را حل نکند مهندسی

سعدی

یا وفا یا خبر وصل تو یا مرگ رقیب

بود آیا که فلک زین دو سه کاری بکند؟

حافظ

دوش در بزم که بیدار نشستی؟ که کنون

نیم روز است و بود چشم تو خواب آلوده

هر آن نظر که به دیدارِ دوست کردی باز

ضرورت است که از دیگران فروبندی

اوحدی

یار آنچا و من اینجا، وه چه باشد گر فلک

یار را اینجا رساند یا برد انجا مرا

ای ابرِ رهگذار! به برقی نوازشی

بر کشتزارِ ما اگرت نَم نمی‌رسد

شفیعی کدکنی

دلم هوای تو دارد ، هوای زمزمه‌ات

بخوان که جاری آواز جویبار تویی ...

یا رب نپسندی که بخواهم ز تو چیزی

یا رب به کریمی خود از خواهشم انداز

رضی‌الدین آرتیمانی

زمانه قرعه نو می‌زند به نام شما

خوشا شما که جهان می‌رود به کام شما

آن بت گل‌چهره یا رب بسته از سنبل نقاب

یا به افسون کرده پنهان در دل شب آفتاب

رشحه

باید از سمت خدا معجزه نازل بشود

تا دلم، باز دلم، باز دلم، دل بشود

دیشب که مرا جان و دل از داغِ تو می‌سوخت

آرامِ دل و آرزوی جانِ که بودی؟!

خواجو

یک نیمه عمر خویش ببیهودگی بباد

دادیم و ساعتی نشدیم از زمانه شاد

ازرقی

دنیا مرا فروخت، ولی کاش دست کم

چون بردگان مرا به تماشا نمی‌گذاشت

تا صاعقهٔ عشق تو در جان من افتاد
از واقعهٔ من همه آفاق خبر شد

ادبِ عاشقانه اجازه نداده شاعر آخرش بگه جز تو، ما هم نگیم؟

خاقانی

دال بدید :)

دل در غم او غرقه خون گشته و بی رحم

باور نکند پاکی دل را عجب است این

لاهوتی

نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم نگنجی

نتوان شبه تو گفتن که تو در وهم نیایی :)

یک بار به من قرعهٔ عاشق شدن افتاد

یک بار دگر، بار دگر، بار دگر... نه

فاضل نظری

همچو عکس رخ مهتاب که افتاده در آب

در دلم هستی و بین من و تو فاصله‌ هاست

تو بی‌وفا و اجل در قفا و من بیمار

بمردم از غم و جز این چه انتظاری بود

بهار

دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد

ابری که در بیابان بر تشنه ای ببارد

دارم از زلف سیاهت گله چندان که مپرس

که چنان زو شدم بی سر و سامان که مپرس

سحر بلبل حکایت با صبا کرد

که عشق روی گل با ما چه‌ ها کرد

- در باطن ِ من جان ِ من از غیر ِ تو ببرید!

+ مطمئنی؟

- آره بابا.. "محسوس شنیدم من، آواز ِ بریدن"

+ عه خب پس هیچی^_^

مولانا

نون بدین دوستان

نوش داروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی

سنگدل این زودتر میخواستی حالا چرا؟

از تخت‌ها و چشم‌ها یک روز  می‌افتد

شاهی که نشناسد غم سربازهایش را

از پی تعلیم آن بسته دهن

از زبان خود برون باید شدن

 شما ببین قرن هفت مولانا چطوری از روانشناسی کودک حرف میزنه. میگه به زبون خود بچه باید باهاش حرف زد برای تربیت کردنش. قرن هفت. چیز کمی نیستا.

+ وقتی دو تا نسرین همزمان الف میدن

آسمان بار امانت نتوانست کشید

قرعه ی فال به نام من دیوانه زدند

در دلم مهر کسی خانه نکرده است، بیا

خانه خالی است، نگه‌داشته‌ام جای تو را

ولی نباید اینجوری روراست می‌گفت "خانه خالی است" 

حالا شاعر که خانهٔ دل رو گفته البته :))

احمد کمالپور

آری آری جان خود در تیر کرد آرش

کار صدها صد هزاران تیغه شمشیر کرد آرش

سیاوش کسرایی 

شب های شعرخوانی من بی فروغ نیست

اما تو بی چراغ بیا تا ببینی ام

من خود از غم شکسته‌دل بودم

عشقت آمد تمام‌تر بشکست

خاقانی

تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو

پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو

وه چه شیرین است رنج بردن، پا فشردن

در ره یک آرزو مردانه مردن...

ابتهاج

نرگسم سوی چمن خواند و سروم سوی باغ

من مردد که دهم دل به کدام ای شیراز

زندگی هنگامه فریادهاست 

سرگذشت درگذشت یادهاست

مشفق کاشانی

تو را با غیر می بینم صدایم در نمی آید

دلم می سوزد و کاری ز دستم برنمی آید

دین و دل به یک دیدن باختیم و خرسندیم

در قمار عشق ای دل کی بود پشیمانی

شیخ بهایی

یوسف به این رها شدن ازچاه دل مبند

این بار می برند که زندانی ات کنند

دانی از زندگی چه می خواهم

من تو باشم، تو، پای تا سر تو

زندگی گر هزار باره بود

بار دیگر تو، بار دیگر تو

فروغ

وفا کنیم و ملامت کشیم وخوش باشیم 

که در طریقت ما کافریست رنجیدن 

نیست کند هست کند بی دل و بی دست کند

باده دهد مست کند ساقی خمار مرا

مولانا

از صدای سخن عشق ندیدم خوش تر

یادگاری که در این گنبد دوار بماند

دوست دارمش 

مثل دانه‌ای که نور را 

مثل مزرعی که باد را 

مثل زورقی که موج را 

یا پرنده‌ای که اوج را 

دوست دارمش 

فروغ فرخزاد

شاه شمشاد قدان خسرو شیرین دهنان

که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان

چون شعر حدیث موقوف‌المعانیه بقیه‌شم بنویسم:

مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت

گفت ای چشم و چراغ همه شیرین‌سخنان

تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود

بندهٔ من شو و برخور ز همه سیم‌تنان

نزادی مرا کاشکی مادرم

وگر زاد، مرگ آمدی بر سرم

که چندین بلاها بباید کشید

ز گیتی همه زهر باید چشید!

درختی‌ست این، برکشیده بلند

که بارش همه زهر و برگش گزند

 فردوسی

این بیت‌ها از زبان سیاوشه. اوج درماندگی.

یک پیاله شعر تازه یک وجب دلواپسی

زیر قیمت می‌فروشم، مشتری دارد کسی؟

یک نگاه توام از نقد دو عالم بس بود

یک نظر دیدم و تاوان دو عالم دادم 

من اگر رشته پیمان تو بستم ز ازل

پای پیمان تو هم تا به ابد ایستادم

مرغ دل ما را که به کس رام نگردد

آرام تویی! دام تویی! دانه تویی تو!

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند

مشکلی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس

توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند

دلم را در نظر آمد دهانت

عجب چون آمد او را در نظر هیچ

سیف فرغانی

چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

نفس به بوی خوشش مشکبار خواهم کرد

به هرزه بی می و معشوق عمر می‌گذرد

بطالتم بس از امروز کار خواهم کرد

دلم به چشم تو آمد به دودمان سیاه

حذر نکرد همانا ز خان و مان سیاه

ابن حسام خوسفی

هزاران جان ما و بهتر از ما

فدای تو که جانِ جانِ جانی

یوسف گم گشته بازآید به کنعان غم مخور

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن

وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور

راز که بر غیر نگفتیم و نگوییم 

با دوست بگوییم که او محرم راز است 

حافظ 

تا به مهر تو تولا کرده‌ام

از همه خوبان تبرا کرده‌ام

هر غمی کاید به روی من ز تو

جای آن در سینه پیدا کرده‌ام

انوری

منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی

مفروش خویش ارزان، که تو بس گران‌بهایی

یک دمک، با خودآ، ببین چه کسی

از که دوری و با که هم‌نفسی

شیخ بهایی

یک دفتر ویک پرسش ویک پاسخ ویک نه!

من شاعر نفرین شده ی چارمحالم...!!

من چه می دانم سرانگشتش چه کرد

در میان خرمن گیسوی من

آنقدر دانم که این آشفتگی

زان سبب افتاده اندر موی من

فروغ

ابریق می مرا شکستی ربی

بر من در عیش را ببستی ربی

من می خورم و تو می کنی بدمستی

خاکم به دهن مگر تو مستی ربی

خیام

یارم تویی به عالم یار دگر ندارم

تا در تنم بود جان دل از تو برندارم

انوری

ما رند و خراباتی و دیوانه و مستیم

پوشیده چه گوییم همینیم که هستیم

فرصت شیرازی

منسوخ شد مروت و معدوم شد وفا

وز هر دو نام ماند چو سیمرغ و کیمیا

جبلی

از رنج کشیدن آدمی حر گردد

قطره چو کشد حبس صدف در گردد

گر مال نماند سر بماناد به جای

پیمانه چو شد تهی دگر پر گردد

خیام

داری تو ندیمان گزیده که بدیشان

صدر همه احرار فزوده‌ست تجمل

جبلی

لبخند نهاد بر لب من

بر غنچه گل شکفتن آموخت

پس هستی من ز هستی اوست

تا هستم و هست دارمش دوست 

ایرج میرزا

تا کی نامی شدم از نام نبردم سودی 

گر نمردم و این گوشه گمنامیها 

شهریار 

ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت

و ای مرغ بهشتی که دهد دانه و آبت

حافظ

تو هستیِ من شدی، از آنی همه من

من نیست شدم در تو از آنم همه تو

مولانا

سلام دردانه. ممنونم. نمی دونستم دو روز جداگانه داریم. باز با این حال من فکر می کنم تاثیری که نیما در شعر و ادبیات ایران داشته به نوعی همون تاثیری بوده که فردوسی در زمان خودش داشته. شهریار در جایگاه خودش محترم هست و اشعارش هم قطعا برای دوستدارنش خیلی زیباست. ولی گزینه های بهتری برای نامگذاری این روز وجود داشتند.

@ بندباز

دو تا بنیاد هم داریم. بنیاد سعدی که تمرکزش روی زبان فارسیه و تهرانه و بنیاد شهریار که تمرکزش شعر فارسیه و تو شهر تبریزه. گوگل کنید میاره هر دو رو. 

نظر شخصیم اینه که اهداف جانبی این انتخاب، وحدت‌بخشی بوده. تو ایران گویشور ترک زیاد داریم ولی فرهنگستان زبان ترکی نداریم. شاید شاید شاید! یه دلیلش این بوده که دل ترک‌ها رو به دست بیارن. نظر شخصیمه البته. ضمن اینکه مجدداً تأکید می‌کنم وقتی میگن شعر، مردم یاد وزن و قافیه می‌افتن تا شعر نیمایی. پروتوتایپ شعر، انگار غزل و مثنویه.

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویم غم شب های جدایی

یک ذرّه اگر مهر و وفا داشتی ای مه

از یادِ تو این‌گونه فراموش نبودیم

فرخی یزدی

یک بغل حرف ولی محض نگفتن دارم 

روح نفرین‌شده‌ای در قفس تن دارم

من‌ پریشان تر از آنم که تو میپنداری

شده آیا ته یک شعر تَرَک برداری؟

یا رب نگاه کس به کسی آشنا مکن
ور می‌کنی کرم کن و از هم جدا مکن

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست تر دارند

جوانان سعادتمند  پند پیر دانا را ...

افسوس که پیشِ تو ندارد هنرم قدر

ای کاش به جای هنرم سیم و زری بود

شفیعی کدکنی

دل بیمش از این نیست که در بند تو افتد

ترسد که کنی روزی از این بند رهایش

شب به خیر گفتن ما محض رضای ادب است 

ورنه چون شب برسد اول بیداری  ماست 

تا کی ز جوی هر مژه‌ام اشک و خون رود

یک ره ز در درآ،که غم از دل برون رود

حزین لاهیجی

دوش سیلاب خیالت می‌گذشت از خاطرم

خانه‌ی دل بر سر ره بود ، ویران کرد و رفت

تو که از مهنت دیگران بی غمی 

نشاید که نامت دهند آدمی 

سلام و درود بر همه 

یارب تو گلم سرشته ای من چه کنم 

پشم و قصبم تو رشته ای من چه کنم  ـ خیام 

من عملهٔ مرگِ خود بودم

و ای دریغ که زندگی را دوست می‌داشتم!

آیا تلاشِ من یکسر بر سرِ آن بود

تا ناقوسِ مرگِ خود را پُر صداتر به نوا درآورم؟

من پرواز نکردم

من پَرپَر زدم!

شاملو

ممنون دُردونه ی عزیز 

یک بیت مهمونمون کنی ما را بس است :)

منع واعظ ز خرافات زغئغای عوان 

نتوانیم ولیکن بدل انکار کنیم ـ جامی 

منع واعظ ز خرافات زغوغای عوام865 

نتوانیم ولیکن بدل انکار کنیم ـ جامی 

می دانم سبزه ای را بکنم خواهد مرد 

می روم بالا تا اوج ، من پر از بال و پرم

سهراب سپهری 

ماه می‌گذرد 

در انتهای مدارِ سردش

ما مانده‌ایم و 

روز نمی‌آید

شاملو

موی سپیدم فلک ب رایگان نداد 

من این نقد ب رشته ی جوانی خریده ام  ـ معینی کرمانشاهی

در راه طلب عاقل دیوانه یکیست 

در مذهب عشق خویش و بیگانه یکیست  ـ ؟

؟  ب معنی این هست ک شاعرش یادم نمیاد :)

منم چواب هر دوتون رو دادم :))

تیرکی پا می کشد از بام ها 

صبح می خندد به راه شهر من 

دود می خیزد هنوز از خلوتم 

با درون  سوخته ام دارم سخن 

سهراب سپهری 

+ زنجیره مشاعره داشت پاره می شد . شرمنده 

عذر میخام اگر پابرهنه پریدم وسط مشاعره تون 

نگر آنکه گفتار او بشنوی 

اگر پارسی گوید ار پهلوی  ـ فردوسی

یادِ تو کنم، دلم تپیدن گیرد

خونابه ز دیده‌ام چکیدن گیرد

مولانا

در پای گنه شد دل بیمارم پست 

یارب چه شود اگر مرا گیری دست ـ سعدی 

تنها دلِ من است گرفتار در غمان

یا خود در این زمانه دلِ شادمان کم است؟

سعدی

تو را بخت یاراست و دولت رهی 

که در پای معشوق جان میدهی ـ سعدی

یک به یک با مژه هایت دل من مشغول است

میله های قفسم را نشمارم چه کنم

منم اون کـسی که برات جونشو
اگه پاش بیاد حاضره رَد کنـه
فقـط واسه این که نباشه غمت
واست حـاضره با خـودش بد کنه

یاسمین صالح زاده

همه ی سهم من از عشق تو غم بود ولی

دوست دارم کـه تو را شاد ببینم ای دوست

سلمان هراتی

تا دل نمی برم به کسی دل نمی دهم

صیاد من نخست گرفتار من شود

صائب

در عشق تو بی قراری آموخته ایم
در میکده ات خماری آموخته ایم
لقمان صفتیم و این وفاداری را
از اینکه وفا نداری آموخته ایم !
احمد پروین

مهربان وساده و بی کینه است 

مثل نوری در آینه است 

تو برفتی و ز هجرت دل بیمار گریست

آسمان هم به گرفتاری من زار گریست

پژمان بختیاری

تکیه گاهم اگر امشب لرزید 

بایدم دست به دیوار گرفت 

با نفس های شبم‌ پیوندی است

قصه ام دیگر زنگار گرفت 

سهراب سپهری 

تو شیرین تر از آن هستی که شادابیت کم گردد

و از خود تلخ میپرسم خرابم می شوی آیا؟!

؟

ابری نیست 

بادی نیست 

می نیشنم لب حوض 

گردش ماهی ها ، روشنی ، من ، گل ، آب 

پاکی خوشه ی زیست 

تو نیستی که ببینی چقدر تنهایم
به روی غربت آیینه دست می سایم
مگر که در شب و طوفان کنار من باشی
که من بدون تو تا صبح هم نمی پایم

یداله گودرزی

مهربانی هست ، سیب هست ایمان هست 

آری تا شقایق هست زندگی باید کرد 

دلِ شکسته ام آخر شکافت دریا را
بدون آنکه بیابد عصای موسی را
تبر به دوش به دنبال خویش می گردم
که بشکنم مگر این «لات» بی سر و پا را
محمد رضا طاهری

سلام و درود 

اگر داری دلی  در سینه ی تنگ 

مجال  غم در او فرسنگ فرسنگ ـ وحشی

سلام :)

گفتم نکش کودک نو زمزمه را 

گفت : آن مرغ کدام است که صیاد ندارد ؟ 

دورخی تا نبود سوی عبادت نرویم

چه توان کرد که ما عاشق زوریم هنوز ـ معینی کرمانشاهی

دوزخی *

زندگی گرچه گهی زیبا نیست 

یا که تلخ است و دگر گیرا نیست 

رسم این قصه همین است و همه می دانیم 

که نه پایدار غم است و نه که شاد می مانیم 

سهراب سپهری 

ماییم و موج سودا، شب تا به روز تنها 

خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن

موج ز خود رسته ای تیز خرامید و گفت 

هستم اگر میروم گر نروم نیستم  ـ اقبال لاهوری

مرد بقال از من پرسید : چند من خربزه می خواهی ؟ 

من از او پرسیدم : دل خوش ،  سیری چند ؟ 

دلم ز صومعه بگرفت و خرقه ی سالوس

کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا...؟

«حافظ»

دریغا که در صحن این کهنه باغ 

چه آواز قمری چه غوغای زاغ ـ امیری 

پاسخ عینک 

افتادگی آموز اگر طالب فیضی 

هرگز نخورد آب زمینی که بلند است ـ سعدی  

تک‌تک، ستاره‌ها آب می‌شوند
و شب
بریده‌بریده
به سایه‌های خرد تجزیه می‌شود
و در پس هر چیز
پناهی می‌جوید.
و نسیم خنک بامدادی
چونان نوازشی‌ست.

شاملو 

ترکان پارسی گو بخشندگان عمرند

ساقی بده بشارت پیران پارسا را...

«حافظ»

ای دل درویش با خوبان نظر بازی مکن

کاندر این بازیچه نقد دین و دل در باختی  ـ هلالی 

یک غزل پیش تر از مرگ مرا دار بزن
شرح این واقعه را در همه جا جار بزن
واقعه چیست؟ اذا زلزلت الارض، عزیز
قدمی با غم این لحظه ی ناچار بزن

؟

نه ز آن می که غم را بسوزد بساط 

از آن می که آتش زند در نشاط ـ نشاط

طعم تو را همیشه ولی بو کشیده ام
آنگاه که کنارمی و حرف میزنی

مهدی فرجی

یا تو با درد من بیامیزی 

یا من از تو دوا بیاموزم ـ عراقی

من درد در رگانم

حسرت در استخوانم

چیزی نظیر آتش در جانم پیچید

شاملو

دور از منی آن‌گونه که این برکه از آن ماه

نزدیکتری از رگ گردن به من اما

امشب به قصه دل من گوش میکنی

فردا مرا چو قصه فراموش می کنی

هوشنگ ابتهاج

یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت 

یک قدم مانده زمین شوق تکامل دارد 

دل را حضور نیست دمی بی حضور او

خرم دلی که شاد بود با سرور او

ابن حسام خوسفی

و خدایی که در این نزدیکی است 

لای این شب بوها 

روی آن کاج بلند 

روی قانون گیاه 

هوا آرام
شب خاموش
راه آسمان ها باز
زمان
در بستر شب خواب و بیدار است
فریدون مشیری

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است

همواره مرا کوی خرابات مقام است